Jeff Jensen is een muzikant uit Memphis, die al ruim tien jaar bezig is naam te maken in de VS en Canada. Onlangs is zijn vierde cd ‘Morose Elephant’ verschenen en binnenkort komt hij voor een tournee voor het eerst naar Europa. Naar aanleiding van deze tournee had ik een telefonisch interview met hem vanuit Memphis (TN).
Vanzelfsprekend begint het gesprek over Jeffs aanstaande bezoek aan Europa. “Het is de allereerste keer dat ik Europa bezoek en ik vind het enorm spannend. Natuurlijk vanwege het Europese publiek. Europese toeristen die ons in mijn stad Memphis zien spelen zijn leuk publiek. Ik vind het mooi om ook in jullie eigen land te spelen. Maar eveneens vanwege de cultuur en geschiedenis ben ik opgewonden over onze komst naar Europa. De achtergrond en oorsprong van de Amerikanen ligt in Europa en het lijkt me geweldig om dit allemaal eens zelf te zien. Ik ben ook blij dat ik mijn eigen band kan meenemen. Veel artiesten maken gebruik van lokale bands en dat vind ik oké. Maar met bassist Bill Ruffino deel ik al twaalf jaar lief en leed ‘on the road’. En sinds twee jaar hoort Robinson Bridgeforth, een jonge drummer uit Memphis, er ook bij.”
Jeff is geboren in Californië, heeft over de hele VS gewoond en is een aantal paar geleden vanuit Portland, Oregon verhuisd naar Memphis, Tennessee. Van hieruit werkt hij als muzikant, songwriter en producer. Naast zijn eigen band werkt hij veelvuldig samen met mensen als Mick Kolassa, harmonicaspeler Brandon Santini en pianist Victor Wainwright. Met “Morose Elephant” is onlangs zijn vierde cd verschenen, waarop een flink aantal bevriende muzikanten een gastrol vervullen. Jeff wist toen hij acht jaar oud was al dat hij professioneel muzikant wilde worden. “Mijn ouders kochten toen een gitaar voor me, maar die was veel te groot. Ik kon met mijn kleine armen niet eens over de kast heenkomen. Toen ik een jaar of tien was ging dat steeds beter. Ik had veel schik in gitaar spelen en had mijn zinnen gezet op een elektrische gitaar. Mijn ouders hadden er het geld niet voor en zeiden dat ik het zelf maar bij elkaar moest zien te sparen. Dat heb ik gedaan door allerlei baantjes aan te nemen. Paardenstallen schoonmaken, andere klussen, en zo spaarde ik mijn gitaar bij elkaar. Sindsdien ben ik niet meer opgehouden met spelen. Ik luisterde veel naar de muziek van de Rolling Stones, Led Zeppelin, Eric Clapton, de Britse bluesbands, en door hen raakte ik in de blues geïnteresseerd en ben me daar verder ik gaan verdiepen. Vanaf 2002 was ik semi-profesioneel en sinds 2004 heb ik mijn eigen Jeff Jensen Band.”
De Jeff Jensen Band staat erom bekend een hardwerkende band te zijn, die jaarlijks meer dan 200 keer optreedt. Omdat zij in diverse gelegenheden optreden, zoals bars, zalen en op festivals, ben ik benieuwd waar Jeffs voorkeur naar uitgaat. “Het belangrijkst voor mij is de kwaliteit van het publiek. Het maakt dan niet uit of het een intiem optreden is voor 30 personen of een festival met een publiek van meer dan 5.000. Als wij een goede respons krijgen dan reageren wij daar op en doen nog beter ons best. Kwaliteit is belangrijker dan kwantiteit.” Jeff is aan de slag als muzikant, songwriter en producent. Ik vraag hem hoe hij over vijftig jaar wil worden herinnerd. “Dat is een goede vraag. Ik denk dan voornamelijk als een goede tekstschrijver. Ik schrijf altijd teksten over dingen die ik zelf heb beleefd, dingen die ik zelf voel. Ook als ik iemand anders als onderwerp neem dan nog moet ik het zelf voelen. En als het mij raakt dan denk ik dat het de luisteraar ook raakt. Dat doe ik liever dan maar een verhaaltje verzinnen. Herinnerd worden als een goede gitarist is ook niet slecht, maar er zijn al zo veel goede gitaristen. Ik wil mensen ontroeren met mijn teksten en schrijf meestal autobiografisch. Mijn vorige cd ‘Road Worn And Ragged’ is ontstaan na een moeilijke periode in mijn leven. Ik had op een gegeven ogenblik helemaal niets meer en ben toen van Portland verhuisd naar Memphis. De cd is een weergave van mijn leven in die tijd. Nu ben ik enkele jaren verder en heeft mijn leven een andere en positieve wending genomen. De herinneringen aan die minder goede tijd van toen zijn er nog steeds en dat alles heb ik verwerkt op mijn laatste cd ‘Morose Elephant’.
Deze cd heeft een interessante titel: chagrijnige olifant. Geen van de songs heeft deze titel en dit begrip komt ook nergens in de teksten voor. “Leuk dat je er naar vraagt. Het is een concepttitel, dat wil zeggen dat het de lading van de cd dekt. ‘Morose’ betekent chagrijnig, boos, negatief. De olifant daarentegen is spiritueel gezien het zinnebeeld van goedheid, van zorg en kracht. Ieder kent wel een periode in zijn leven dat het wat minder goed gaat en dat je wat depressief en chagrijnig bent, terwijl je eigenlijk best wel goedhartig bent. De goedheid en kracht van de olifant, die in een narrige bui is heb ik omschreven met het beeld van de ‘Morose Elephant’.” Jeff werkt vaak in de legendarische Ardent Studio’s in Memphis, waar ook artiesten als de Allman Brothers Band, Led Zeppelin, de Staple Singers en Bob Dylan opnamen hebben gemaakt. Als ik vraag of hij er graag komt vanwege de sfeer, de ‘vibe’ die er hangt door de muziek die er is gemaakt – vergelijk het met Abbey Road – of omdat het gewoon een goede studio is, antwoordt hij: “Beide”. Kort en krachtig. Jeff gaat verder: “Dat maakt de studio juist zo goed. Oorspronkelijk werd het in de zestiger jaren gebruikt als een soort overflow studio van Stax. Die liep toen zo goed en werd zo vaak gebruikt dat men er dan niet terecht kon. Er waren een aantal studio’s in Memphis, waarnaar men kon uitwijken en Ardent was er een van. Daarnaast is het gewoon erg goede studio. Er staat nog veel ouderwetse opnameapparatuur, maar de studio is wel volledig up-to-date. Ik geef een voorbeeld. Eén week nadat wij in Studio C opnamen hadden gemaakt voor ‘Morose Elephant’ was Stevie Wonder er aan het werk.”
Als laatste wil ik van Jeff weten welk van de songs van zijn laatste cd hij het beste vindt of waar hij het meest trots op is. Het is even stil “Een moeilijke vraag. Het is alsof je moet vertellen wie van jouw kinderen het leukst is. Op iedere cd zet ik altijd wel een paar covers als eerbetoon aan de oudere muzikanten. Maar om nu te zeggen welke van mijn eigen songs mij het beste bevallen is erg moeilijk. Het instrumentale ‘Elephant Blue’ is 100% live in een keer in de studio opgenomen. In ‘Paper Walls’ heb ik een dubbele gitaarpartij verwerkt, van ‘Fall Apart’ betekent de tekst erg veel voor mij en ‘Ash And Bone’ is mooi geworden door de zang van Reba Russell en de fiddle van de grandioze Anne Harris. En ‘Empty Bottles’, de laatste song, heb ik pas geschreven toen het album al bijna klaar was. Ik was toen op bezoek bij mijn familie in Californië en speelde dit nummer voor hen. Daarop wisten zij mij over te halen deze alsnog op te nemen. Ik heb toen in Los Angeles een studio geboekt, waar het met mijn vriend Gary Allegretto is opgenomen. Vlak voordat ‘Morose Elephant’ werd afgemixt heb ik het er stiekem nog even tussen gedaan. Vandaar dat het als bonustrack op de cd staat.”
In april komt de Jeff Jensen Band naar Europa waar hij Zwitserland, Duitsland, Frankrijk, België en Nederland bezoekt. Met de belofte naar een van zijn Nederlandse optredens te komen kijken en dan nog even een praatje te maken besluiten we dit lange en geanimeerde gesprek.
Optredens in Nederland:
25 april 2015 Cafe de Weegbrug, Roermond
26 april 2015 Keeping The Blues Alive, Deurne
