Maarten Heijmans werd vorig jaar gescout als de personage van Ramses (Shaffy) in de gelijknamige tv-serie. “Who the fuck is Maarten Heijmans?” waren de woorden van Maarten zelf tijdens het intro. “Ik was bekend als acteur in Spangas en Tita Tovenaar…., ik snap wel dat men z’n bedenkingen had”
Toch won Heijmans met zijn rol een Gouden Kalf voor zijn rol en trad hij op tijdens de uitreiking. Meteen was daar de vraag of hij geen theatertour wilde gaan doen als vertolker van het lied van Shaffy. “Alleen als ik het mag doen met een eigen inbreng” was het antwoord. Zo gezegd, zo gedaan… er kwamen vijf optredens met een optreden in Paradiso als “grande finale”.
Paradiso verkoopt ongeveer 1x per week volledig uit, en ook op deze zondag was er geen kaartje meer te bemachtigen voor de avondshow. Dat de typecasting van Maarten zeer geslaagd was blijkt wel uit het feit dat het publiek vooraan vooral bestond uit jonge vrouwen die voor de zanger Maarten kwamen. Aan de ander kant was het grootste gedeelte hier veertig plus die dan weer vooral voor de muziek aanwezig was.
‘Heerlijk’ is een ultieme ode aan een geliefde en wordt al meteen met enorme inleving gebracht door Maarten en zijn 8-koppige band. Hij geeft al meteen in het begin aan dat de show een verzameling liedjes wordt welke niet perse de grootste hits van Shaffy zijn, maar vooral de beste songs volgens Heijmans. Dat de uitvoeringen een eigen draai krijgen blijkt wel uit de uitvoering van ‘Laat Me’. Waar in het origineel het refrein steeds terugkomt, laat deze versie de titel tot het einde. Het nummer begint klein en eindigt bombastisch met het beroemde refrein als slot.
Dat de band zijn eigen versie maakt van het oeuvre blijkt wel bij ‘Slaapliedje’. Het orgineel wordt slechts begeleidt door een piano 
terwijl in de Heijmans uitvoering er juist een “Kraftwerk” sausje overheen giet, compleet met een elektrodrum. Het rustige ‘We Leven Nog’ wordt op weergaloze manier in een latin-jasje gegoten met een heerlijk jazzrandje.
Heijmans vertelt tussendoor mooie anekdotes over de tvserie-opnames, maar ook die ene keer dat hij Ramses in het echt tegen kwam. Dronken, strompelend uit een snackbar met een Snickers… gekregen van de eigenaar omdat hij zoveel voor Amsterdam heeft betekent. De opvolgende versie van ‘Stil In Amsterdam’ begeleidt door alleen de drie blazers is kippenvel opwekkend.
Opvallend is eigenlijk dat de duetten met muze Liesbeth List niet in de setlist zijn opgenomen, maar op een vreemde manier worden ze ook niet gemist.
De toegift is een verwachtte; ‘Zing-Vecht-Huil-Bid-Lach-Werk en Bewonder’ komt niet beter tot zijn recht als in een voormalige kerk omgebouwd tot poptempel. De grote glas-in-lood ramen achter de band lichtten op alsof het een seintje van de voormalig bewoner van het pand was.
Er was ook geen mooier einde denkbaar dan een acapella versie van ‘We Zullen Doorgaan’. De gehele band, met Maarten in het midden zingt, in een muisstille Paradiso, een muziekloze versie van het bekendste nummer van Ramses. Het oorverdovende applaus was meer dan verdient!
Ik weet zeker dat de geest van Ramses hoog in de nok van het gebouw toekeek, een Snicker etend, en zag dat het goed was.
