Tijd voor wat romantiek. Wat ben je toch gezegend als je een brede muzikale smaak hebt en niet alleen op – ik noem maar wat – blues, rock of metal aangewezen bent, want wat is het dan lekker om na het geweld van de laatst genoemde stijlen even een moment van rust in te lassen.
De Canadese zangeres Jill Barber weet met haar zoet gevoosde, warme stem dat ‘moment’ uit te breiden tot ruim 31 minuten, maar het staat je vrij – en die kans is ruimschoots aanwezig – om dit tot een dik uur te verdubbelen.
Terwijl ik deze ‘wijze’ woorden schrijf moet ik bekennen dat ik nog nooit van haar gehoord had, maar sinds haar album ‘Fools Gold’ 2 uur geleden in mijn cd-speler op snelheid kwam, heb ik de repeat-knop al 3 keer ingedrukt.
Intensief speurwerk op het ‘net’ tijdens de derde luister-sessie leert mij dat Jill Barber in Canada een zeer gerenommeerd zangeres is die al haar songs zelf schrijft en zich winnares van de hoog aangeschreven East Coast Music Award mag noemen. Dat de op Dusty Springfield gelijkende zangeres – en dan bedoel ik niet alleen haar uiterlijk – ook al enkele keren genomineerd werd voor de fameuze JUNO Awards en dat ook verdiend heeft, maakt ze duidelijk met dit inmiddels 6e album.
“Jill Barber staat er om bekend songs te schrijven die herinneringen oproepen aan lang vervlogen tijden”, staat er in haar persbericht en daar mee wordt meteen gezegd wat je mag verwachten. Traditionele genres als jazz en folk, maar ook Motown weet zij op een aangename wijze tot een harmonieus, eigen geheel te maken. Het is in feite het zelfde wat Caro Emerald doet, want ook zij laat ‘oude tijden’ opnieuw herleven door toevoeging van moderne arrangementen, maar bij haar ligt de nadruk op swing. Jill Barber heeft voor de laidback variant gekozen, de stijl waarvoor haar zachte stem uitermate goed geschapen lijkt. Zij bracht zelfs ‘Baby’s Lullaby’ uit, een gesproken Baby-book met lieve woordjes, om baby’s op hun gemak te stellen voordat ze gaan slapen.
‘Broken For Good’, waarmee geopend wordt, is eigenlijk het meest swingende nummer waar in Motown invloeden overduidelijk de overhand hebben. Hierbij lijkt het alsof ze een heel orkest heeft ingehuurd, maar het is toch haar eigen band bestaande uit: Les Cooper, Drew Jurecko, Robbie Grunwald, Mark Mariash en Steve Zsirai. Vrijwel alle muzikanten spelen namelijk meerdere instrumenten en waren bij het schrijf-proces betrokken.
Na ‘Broken For Good’ is het onderuitgezakt in een comfortabele stoel lekker genieten van de overige 9 nummers zoals ‘The Least That She Deserves’ en ‘Let’s Call It love’.
‘The Careless One’ heeft een countryachtige feel terwijl strijkers overheersen op ‘To The Last’. Op ‘Darlin’ It Was You’ gaat folk over in een dixieland ritme en dat maakt van de daarop volgende nummers ‘Only You’ en ‘If You’re Going To Break My Heart’ breekbare pareltjes. Liedjes die rust afdwingen en waarbij je tijdens een concert een speld kunt horen vallen.
Van een concert kan je misschien getuige zijn als ze in het najaar in Europa gaat touren. Een concert dat je niet mag missen als je liefhebber bent van nostalgische muziek, zoals die van Dusty Springfield en/of Connie Francis.
Voorlopig moeten we het doen met ‘Fools Gold’, dat op 10 maart in de Benelux uit komt. (Outside Music)(8,5/10)
