We kennen Holly Johnson nog wel uit zijn periode als zanger van hitmachine Frankie Goes To Hollywood. In de jaren 80 kon je geen avond op stap zonder minimaal één van hun nummers te horen, in welk soort gelegenheid je ook op stap ging. 15 Jaar na zijn laatste wapenfeit ‘Soulstream’ is de zanger terug met ‘Europa’ Sinds zijn comeback op de podia in 2011 was het een grote wens weer op te nemen en ‘Europa’ is wat zou moeten zijn, de definitieve comaback van de Britse zanger.
Na Frankie Goes To Hollywood leek het even de goede kant op te gaan met de solo-carrière van Holly, maar na ‘Love Train’ en “Americano’s’ ging het qua hits toch even bergafwaards. Op ‘Europa’ komt de zanger terug met enkele tracks die zeker eind jaren 80/begin jaren 90 zeker een top 10 hit hadden kunnen scoren. Maar ook nu is het onbegrijpelijk dat het album, dat eind vorig jaar in de schappen lag, niet meer exposure heeft gekregen. We hebben het hier wel over Holly Johnson, en een album dat gewoon lekker is.
Opener ‘Follow your heart’ komt er direct lekker in en het is na enkele minuten duidelijk dat de synthpop, die in de jaren 80 regeerde met acts als Softcell, Visage, Depeche Mode en de Eurythmics, er bij Johnson zeker niet uit is gegleden. En dat hoeft ook niet, want met artiesten als Lily Allen, Rihanna en Taio Cruz is de synthpop helemaal terug. Al was ze in feite nooit echt weg geweest.
Het up-tempo ‘Dancing with no fear’ is wellicht een van de beste tracks van ‘Europa’, tesamen met opener ‘Follow your heart’ en titeltrack ‘Europa’, dat Johnson schreef met niemand minder dan Vangelis. En dat hoor je al direct vanaf het begin, dat de zo kenmerkende synthesizer-sound van de Griekse toetsengod laat klinken. Het mengt zich geweldig met de stem van de zanger, die op de track de sound van Frankie Goes To Hollywood op voortreffelijke wijze terugpakt. Het nummer zou zo op een niet eerder uitgebracht album van de band hebben kunnen staan, dat tussen ‘Welcome to the pleasurdome’ en ‘Liverpool’ is blijven steken. Het progressieve protest-geluid van Johnson is toch wel zijn kracht gebleken, en zal dat als we het zo bekijken, ook altijd blijven.
Toch is er wel een verschil met zijn oudere werk. Op ‘Europa’ leunt Johnson meer tegen de new-wave kant aan. Dat hoorden we zeker eerder bij de Brit, maar op ‘Europa’ lijkt het er eerder op alsof we naar een spin-off van Soft Cell of Erasure aan het luisteren zijn, dan naar de oude frontman van Frankie. En dat is ook niet verkeerd. Van ‘Europa’ hoeven we geen hit-singles te verwachten, maar dat ligt meer aan de populistische muziek van de 21e eeuw. ‘Europa’ is een ijzersterke comeback van misschien wel een van de beste stemmen uit de jaren 80, die nu natuurlijk hier en daar een klein beetje heeft ingeboet qua stem, maar voor iemand die al 38 jaar een carrière heeft is zijn stem meer dan goed. ‘Europa’ is daarbij een album dan bij vrijwel iedere liefhebber van 80’s-music in de smaak zal vallen, en dat is al een prestatie op zich! (8/10)(Pleasuredome)
