Ik was een groot Novastar-fan in mijn vroege jeugd. Toen zijn eerste cd ‘Novastar’ uit kwam in 1999, met de grote hit ‘Wrong’, raakte ik verslingerd aan de zachte lieve stem van Joost Zweegers. Vier jaar later kwam zijn tweede CD, ‘Another lonely soul’, een licht trieste maar prachtige plaat met hele goede nummers. Daarna verloor ik Joost uit het oog. Tot ik hem tegenkwam in een aankondiging voor een concert in de Effenaar, de stad waar Joost nota bene op kamers heeft gezeten en in 2008 voor een uitverkochte zaal stond. Toen bleek plotseling dat hij sinds die tweede CD nog twee CD’s heeft uitgebracht die compleet langs mij heen zijn gegaan. En toen ik ze luisterde snapte ik ook wel waarom.
Nu kan een matige plaat stukken beter klinken in een concertzaal, dus ik besloot het erop te wagen. Toen het voorprogramma High Hi op kwam, een bandje in de categorie talentenjacht op de middelbare school, vreesde ik het ergste. En toen Joost het podium op kwam en een zeer dunne akoestische versie van ‘Wrong’ liet horen zakte de moed me bijna in de schoenen. De rest van de band kwam erbij en ze speelden een aantal nummers van de nieuwe CD, die weliswaar beter waren dan alles wat ik daarvoor hoorde maar ik was nog steeds niet enthousiast. De grote zaal was alsnog aardig vol met een schare trouwe fans, die ook een beetje lauw reageerden op de nieuwe plaat.
Gelukkig was Joost zijn roots niet vergeten en stond er een piano op het podium. Toen hij ‘Never back down’ ging spelen kwam er meteen meer beweging in de zaal, en dat straalde af op de band. De nummers van de nieuwe CD klonken daarna ineens een stuk beter. Op een gegeven moment werd de zaal opgeschrikt door pianotonen die klonken alsof er een kind achter zat, maar het bleek Joost te zijn die via de toetsen op zijn eigen piano klom en het publiek toezong. Al met al zaten er goede stukken tussen en de band heeft duidelijk kwaliteit. Het enige punt is dat de laatste twee platen een beetje tam zijn, met een onnodige hardheid in de instrumenten en zang als compensatie.
Als er één ding is dat Novastar na al die jaren nog steeds heeft is het wel de fantastische interactie tussen de verschillende bandleden. De drummer en basgitarist wisselden regelmatig een begripvolle blik uit, en Joost gaf de drummer ruimte voor een prachtig solomoment. Een nummer van de laatste CD werd afgesloten met een prachtige klassieke gitaarsolo. En de stem van Joost is gewoon nog steeds even prachtig en bezorgt me nog steeds kippenvel. Dus Joost, als je dit leest, als je nou iets meer pit in de volgende plaat brengt kun je wat mij betreft zo weer een uitverkochte Effenaar verwachten!
Foto (c) Archief Maxazine.nl
