Tineke Postma. Een naam die misschien niet meteen iedereen de wenkbrauwen in herkenning omhoog doet krullen. En da’s jammer, want alle wenkbrauwen in de wereld zouden bij het horen van de naam Tineke Postma een paar vrolijke ogen moeten omlijsten. Ik heb er alle vertrouwen in dat dat gaat gebeuren. En als het even meezit, nog snel ook. Wat een fantastische plaat is dit, zeg.
Dat gezegd heb ik nog helemaal achterwege gelaten (beetje expres, natuurlijk) dat, naast Tineke, ook Greg Osby de sterren van hemel toetert op de plaat ‘Sonic Halo’. Greg Osby behoeft natuurlijk helemaal geen aankondiging. De mensen die hem echt niet kennen, zou ik aanraden om daar wat aan te gaan doen.
Sonic Halo is een prima plaat om mee te beginnen, zelfs. Greg, Tineke’s leermeester, speelt op HAAR plaat mee. Wat een geweldige opsteker moet dat zijn voor Tineke (en natuurlijk ook voor Greg, want samen met je pupil op de plaat staan – en zo’n goeie plaat ook nog – daar kun je niet anders dan trots op zijn.
Tineke Postman en Greg Osby, dat zijn geen Ernie en Bert, of zo. Nee, daar knalt het improvisatietalent van alle kanten vanaf. Meesters, zijn het. Twee snerpende sopraansaxofoons, tempowisselingen die nog hardnekkiger zijn dan ons klimaat. Een plaat, van Tineke Postma (5 nummers van haar hand, 3 van die van Greg en de standard Body & Soul). Sonic Halo is een keiharde en onaangekondigde klets voor je billen. Van Tineke en Greg. Slaap lekker. Maar eerst even die plaat kopen.
Puntje van kritiek (voordat ik zometeen die 8 – en waarom geen 9 of 10 – weer moet verklaren) is dat de vele nieuwe nummers niet iedereen vanaf moment een zouden kunnen pakken – mij wel, maar ik weet dat sommige mensen daar anders over denken. Maar ik blijf er bij: het zijn alle negen kunstwerkjes, die wellicht het best 1 voor 1 gedegusteerd kunnen worden. (8/10)(Challenge Records)
