Speedfest 2014 (Klokgebouw Eindhoven, 22-11-2014)

Peter Pan Speedrock organiseerde in 2006 een indoor festival voor heftige rock ´n roll: de geboorte van het Speedfest. Toen de eerste editie een succes werd besloot Peter Pan om dit een jaarlijks festijn van de harde en snelle rock te maken. In 2014 zijn we toe aan de negende editie. In het verleden hebben cult grootheden als the Exploited, Hatebreed, Batmobile en Suicidal Tendencies het festival aangedaan. Maar ook Triggerfinger en Monster Magnet hebben op een van de podia van het Speedfest gestaan.

Speedfest wordt gehouden in het Klokgebouw, een voormalige Philipsfabriek op Strijp-S de culturele hotspot van Eindhoven. Het Klokgebouw is een ideale omgeving voor een feest met zo’n 5000 punk-, metal-, hardcore- en speedrock fans: Op de begane grond bevinden zich 4 immense fabriekshallen die hun industriële verleden verraden door de zware staalconstructies, massief beton en gigantische hijsbalken.  Ook dit jaar zijn de mannen van Peter Pan Speedrock er weer in geslaagd om een programma samen te stellen waarin veel verschillende richtingen in de heftige rock zijn vertegenwoordigd. De mannen van PPSR vatten de 2014 editie als volgt samen: “Speedfest 9: come and celebrate with us the Rock ’n Roll High Mass of 2014.”

Als ik rond kwart voor twee ’s middags de ingangscontrole passeer heb ik in de wachtrij al flarden Spaans, Duits, Vlaams en Deens (of Zweeds, daar wil ik vanaf zijn) opgevangen. Dit om een idee te geven hoe het Speedfest is uitgegroeid tot een internationaal evenement voor de heftige rock. Bij het kleinste podium van Speedfest, de “Thrashers Stage”, val ik gelijk met mijn neus in de boter: De “brothers from another mother” van the Picturebooks spelen hun moddervette bluesrock met akoestische gitaren vol distortion en massieve drums. Hun muziek is moddervet en traag rollend als een rotsblok en mede door de fraaie zang van Fynn Claus Grabke meeslepend.

Speedfest loopt langzaam vol en in de immense hal voor de “Wreckers Stage” waar het Eindhovense Wolfskop speelt heeft zich een behoorlijk publiek verzameld. De mannnen van Wolfskop zien er weer piekfijn uit met hun zwarte overhemden met logo en zwarte jeans. De band speelt hard en strak en met hun aanstekelijke nummers als ‘The Masterplan’ en afsluiter ‘Burning’ zetten ze het publiek naar hun hand.  De Groningers van Herder presenteren zich als “HERDER is HARDER” en dat zegt gelijk heel veel over wat we kunnen verwachten van dit vijftal: Steenhard, bloedsnel en loodzwaar. Het publiek voor het enorme “Demolition Stage” smult ervan en er wordt op de nodige luchtgitaren meegespeeld met de gruizige riffs.

De enige frontvrouw op Speedfest vinden we bij The Capaces, een punkband uit Barcelona. The Capaces speelt snelle, rammelende punkliedjes. Door het drama in de performance van frontvrouw Martillo en bassist Sergi krijgt de band veel bijval uit het toegestroomde publiek. Muzikaal een van de meest interessante bands van Speedfest 2014 is het uit Californië afkomstige The Shrine. De zanger/gitarist heeft wel wat weg van Carlos Santana, terwijl de bassist zo weggelopen lijkt te zijn uit een Tarantino western, maar spelen kunnen ze! Met name de gitarist is een baas op zijn instrument. Ze omschrijven hun muziek zelf als: “psychedelic violence rock and roll.” Ik vond het, samen met de rest van het publiek, een steengoed optreden.

Ongetwijfeld de mooiste naam van Speedfest wordt gedragen door ….And You Will Know Us By The Trail Of Death. De alternatieve progrock band is afkomstig uit Texas en heeft in oktober al haar achtste album uitgebracht. De band brengt een intense en krachtige show met breed uitwaaierende gitaren. Een bijzonder moment in de show ontstaat wanneer de drummer en de gitarist opstaan en van het podium af te lijken lopen, maar de heren wisselen van plaats en band zet de show voort alsof er niets gebeurd is, later herhalen ze deze truc nog twee keer.

Voor de inwendige mens wordt gezorgd in een afzonderlijke zaal, in de folder heet hij Food Court, maar de Nederlandse bijnaam is meer toepasselijk: “Frikandellenhal”. In de frikandellenhal wordt de rocker voorzien van een voedzame hap tijdens een dag zwaar rocken: Burgers, frikandellen, frites, pizza, worst en satéh. Het hart van de frikandellenhal wordt gevormd door de dj-opstelling van DJ de Rooie Neger, die de eters vermaakt met een explosieve mix van thrash metal tot LUV. Het feest wordt dan ook nadrukkelijk voortgezet in de Frikandellenhal en regelmatig worden de ook de tafels als dansvloer benut.  De Haagse garagerockers van The Deaf brengen het eerste orgel van de dag op het podium. Het instrument krijgt het zwaar te verduren en halverwege de show is het volumepedaal verrot. Zanger Spike zegt: “Dat maakt toch niks uit, je speelt toch zo hard als je kan, of niet, we heten niet voor niks The Deaf.” Dat zegt alles over de show, enthousiast, energiek en catchy. Zanger/gitarist Spike is meer bekend van zijn andere bandje Di-Rect, maar laat bij The Deaf zien ook een charismatisch frontman te zijn. De ruimte voor de “Thrashers Stage” is bijna te klein voor het enthousiaste publiek.

De mannen met baarden van het Berlijnse Kadavar spelen een soort psychedelische metal, loodzwaar en kneiterhard, maar steeds met een psychedelische ondertoon. Met name Zanger/gitarist Christoph „Lupus“ Lindemann weet met zijn karakteristieke stem en inventieve riffs cliché’s te vermijden. Een geweldige rockshow is het gevolg, waarbij heel veel geheadbangd wordt en honderden luchtgitaren bespeeld worden in het publiek.

Napalm Death is de “Working Class” grindcore band uit de Midlands in Engeland, eind jaren 80 definieerde de band bijna in haar eentje het genre en, hoewel geen enkele van de oorspronkelijke leden nog in de band zit, maakt Napalm Death maakt nog steeds nieuwe albums. Wegens gezondheidsklachten wordt de gitarist vanavond vervangen door de gitarist van Korn. De band speelt op het Speedfest een snoeistrakke en knetterharde set en voor het podium van de “Demolition Stage”ontstaat een massieve mosh pit. Het grappigste moment van de set is wanneer zanger Mark “Barney” Greenway tussen twee nummers door met bijna lieve stem zegt “This song is about love and Peace” en daarna hyperaggressief schreeuwend de teksten van het daarop volgende nummer in de microfoon spuwt.

Over klassiekers gesproken: De legendarische punkband The Adicts zijn al in 1975 opgericht in Ipswich Engeland. In de tussentijd heeft de band de nodige bandleden versleten, en kende ze ook enkele periodes van inactiviteit maar The Adicts zijn er nog en zijn nog altijd een populaire liveband. Het visuele aspect van de show van The Adicts is erg belangrijk, zo zijn alle bandleden in het wit gekleed en is de zanger “Monkey” gekleed in een glitterpak en is hij geschminkt als the Joker. Nog voor The Adicts het podium betreden staat de hal voor de “Wrecker Stage” vol met hanekammen en bomberjacks. De band speelt bijna vrolijke, snelle punkliedjes. Vanaf de eerste noot verandert de zaal in een ouderwetse pogoënde massa die het hele concert aanhoudt.

Al lang voor de organisatoren van het feestje, de mannen van Peter Pan Speedrock, het podium van de “Demolition Stage” zullen betreden staat de grote fabriekshal bomvol in afwachting van een klein uurtje onvervalste speedrock. De band hebben nauwelijks introductie nodig, maar toch wordt de aankondiging van presentator Dikke Dennis met gejuich ontvangen. Vanavond wordt ‘Cecil Brown’, de klassieker van Hank Williams III waarmee Peter Pan Speedrock shows traditioneel worden afgetrapt, live gespeeld door Bob Wayne. Tijdens de laatste noten op Bob’s akoestische gitaar staan de mannen van Peter Pan Speedrock op het podium en nog voor de echo van de laatste noot verstomd is slaat gitarist Peter van Elderen het eerste snoeiharde akkoord vol distortion aan op zijn gitaar en we zijn los! Een massieve moshpit, crowdsurfers en door de lucht vliegend bier is het gevolg. De band heeft er zichtbaar zin in en geeft vol gas. Als de klassieker ‘We Want Blood’ wordt ingezet ontploft de hal bijna en het refrein wordt door de hele zaal meegeschreeuwd. Peter Pan Speedrock speelt een spetterende set, opgehitst door de energie uit het publiek. Qua sfeer en feestgehalte is dit één van de hoogtepunten van het Speedfest.
Het New Yorkse Madball is opgericht in 1988 als sideproject van Agnostic Front. De band speelt snoeiharde hardcore punk met zang die het midden houdt tussen rap en zang. Met name zanger Freddy Cricien etaleert een tomeloze energie en stuitert het podium op en neer, waarmee hij het publiek ophitst om de laatste energie eruit te moshen.

Speedfest 9 is een groot succes. Zo’n 5000 punks, metalheads, rockabillies en speedrockers vieren samen een gigantisch feest van de heftige rock. Met vette muziek, vette hap en veel, heel veel bier wordt in het Klokgebouw een geweldig feest gebouwd. Hoewel het er vaak behoorlijk lomp aan toe gaat tijdens de vele moshpits valt er nauwelijks een overtogen woord en is het bovenal erg gezellig. Tekenend voor de sfeer is het commentaar van een van de presentatoren: “Een applaus voor de mensen van de beveiliging die de hele dag op jullie veiligheid hebben gepast én een groot applaus voor jullie omdat jullie er voor gezorgd hebben dat die bewaking vandaag geen fuck te doen gehad heeft!” Op naar Speedfest 10!