Leoni Jansen en Izaline Calister toonbeeld van liefde in ‘Barricade’
Als er momenteel twee mensen zijn die op originele en doortastende wijze een spiegel voorhouden over de maatschappelijke onrust in de wereld, dan zijn dat Leoni Jansen en Izaline Calister. Afgelopen zaterdag beleefde hun theatervoorstelling Barricade de première in De Kleine Komedie in Amsterdam. Een nostalgische, hartverwarmende, maar ook confronterende productie waarin de singer-songwriters en programmamaaksters op zoek gaan naar de geschiedenis van protestsongs.
Al decennia lang vormt muziek een effectieve spreekbuis voor kritische boodschappen over de maatschappij. Overal ter wereld schrijven muzikanten liedjes met een sociaal en politiek bewogen karakter waarmee ze mensen laten nadenken en tot actie aanzetten. Barricade – naar een idee van voormalig politica Kathleen Ferrier – is een ontroerende ode aan een reeks beroemde en vooral tijdloze protestliederen.
Verhalend
In anderhalf uur tijd nemen Leoni Jansen en Izaline Calister de bezoekers mee op reis langs dik 70 jaar strijdmuziek, variërend van Marlene Dietrich’s Lili Marleen tot Bob Dylan’s Times They Are-A-Changin’ en van Doe Maar’s De Bom tot Passenger’s Scare Me Away. De zangeressen beperken zich daarin niet tot alleen maar vertolkingen van de nummers, samen vertellen ze op verhalende wijze over de achtergrond van die liedjes.
Het is ook dat stukje meerwaarde dat bijdraagt de songteksten in een maatschappelijke context te kunnen plaatsen. Zo passeren diverse thema’s de revue als bijvoorbeeld apartheid (Eddy Grant’s Gimme Hope Jo’anna), legalisering van homohuwelijken (Macklemore’s Same Love), huiselijk geweld (Destiny’s Child’s Survivor), vrijheid (Het Klein Orkest’s Over De Muur) en oorlog (Lilly Allen’s bijzonder geestige Fuck You Very Much). Onderwerpen die ook vandaag de dag het voorpaginanieuws halen en daarom zo tastbaar zijn.
Zeggingskracht
Ondanks de confrontatie is Barricade nergens zwaarmoedig. Leoni en Izaline tonen respect en bewondering, maar ook tonen ze flair en luchtigheid. Ze verliezen het aspect van nostalgie niet uit het oog. Tegelijkertijd zijn ze er niet op uit de songs één op één te coveren. Sterker nog, veel interpretaties bevatten arrangementen die zo bijzonder zijn, dat sommige nummers bijna onherkenbaar worden.
Tekenende voorbeelden zijn het onweerstaanbare Russians van Sting (dat een subtiele hint bevat naar de tragische ramp met vlucht MH-17) en Survivor van Destiny’s Child. De liedjes worden ontdaan van al hun studiofranjes, zonder dat het saai wordt. De nadruk ligt daardoor op de teksten en dat komt de zeggingskracht ten goede.
Vocaal valt er een hoop te genieten tijdens Barricade. Hoewel de twee theatervrouwen ook afzonderlijk partijen zingen, pakken ze gelukkig veel momenten samen, te meer hun prachtige stemmen net zo mooi combineren als de kleur van hun haren. Als dan ook de voortreffelijke begeleiders bassiste Phaedra Kwant en gitarist Erik Rutjes hun keeltjes opendoen, ontstaat een betoverende vierstemmigheid om van te watertanden.
Triomf
Barricade is een heerlijke voorstelling en een artistieke triomf voor Leoni Jansen en Izaline Calister. De goddelijke naaktheid waarin zij de liedjes presenteren is enerzijds nostalgisch, anderzijds toont het de pijnlijke waarheid over de huidige toestand op een hoop plekken in de wereld. Protestliedjes van Bob Dylan, Sting, Tim Hardin, Doe Maar en Sting blijken jaren na dato nog steeds relevant. Artiesten die een keihard ‘nee’ ventileren tegen oorlog, onderdrukking en het establishment. Eigenlijk zijn protestsongs een ‘ja’ voor de liefde. En Leoni en Izaline vormen dat toonbeeld in deze ijzersterke theatervoorstelling.
foto’s ©Eric van Nieuwland – Maxazine
