Het komt niet vaak voor, maar gisteren kwam het dan wel voor: een groot feest in De Boerderij in Zoetermeer. Daar speelde namelijk TesseracT, met Animals as Leaders in het voorprogramma. Dat, inderdaad, beloofde wat. Ik kan nu alvast zeggen dat de hele avond, van de tien te vergeven punten, er negen van mij krijgt. Negen, zo gul ben ik niet vaak. Wel als het gaat om een avond die die negen punten van mij krijgt, natuurlijk. En, u raadt het al, gisteren was het zo’n avond. Nu al legendarisch! En dat aan het begin van hun toernee.
Met een grote beker Starbucks-koffie (bij gebrek aan Seattle’s Best Coffee) zit ik in de trein, te luisteren naar de muziek van de mevrouw naast mij. Luid en lelijk schalt het door haar witte Samsung-oortjes de stiltecoupé in. Het kan me maar weinig deren, want mijn hoofd zit voor de rest van vandaag nog helemaal vol met de avond van gisteren.
Het begon, zoals het een goed concert betaamt, precies een half uur later dan op de poster stond. Ik stond voor de verandering eens een keertje niet vooraan, maar naast de meneer die het geluid regelt (een gouden tip van Nico Meijer. Nico Meijer, dank je wel!). Een puike plek, zo bleek. Niet alleen de man van het geluid had zijn eigen eilandje in het midden van de zaal, ook de meneer die de lampen aan en uit deed (aan en uit en van links naar rechts ook nog eens een keer).
Tobin Abasi (gitaar) en zijn band (Matt Garstka, drums en Javier Reyes, gitaar) vuren ruim een uur lang alle mogelijke, maar vooral ook onmogelijke, melodische en ritmische kunstwerkjes de zaal in. Een memorabel moment is ook wanneer drummer Matt een gat in zijn bassdrum trapt. Geen gezeik, maar hup, tapen die hap en verder. Verder met mooie dingen. Als ze stoppen, hebben ze iedereen in de zaal murw gespeeld. Monden staan open, mensen staan als aan de grond genageld na te bibberen van wat ze zojuist hebben gezien. Een dame (een van weinige tussen de in het zwart geklede mannelijk meerderheid) vraagt aan mij of de hoofdact nóg harder zal spelen. Ik zeg dat ik het niet weet en dat ik even naar buiten moet. Om verversing van wat lucht en ter aanschaf van een consumptie.
Mensen, mensen. Wat was dat goed. Animals as Leaders, met de grote (grootste, misschien wel) Tobin Abasi op 8-snarige gitaar, Matt op drums en Javier eveneens op 8-snarige gitaar. Wat een mooi geweld, wat een finesse, wat een vakmanschap. En dan moet de hoofdact nog beginnen.
Kijk! Daar begint de hoofdact al. Tesseract. Na al mijn lovende woorden over Animals as Leaders, lijkt het of Tesseract het nog lastig gaat krijgen om het publiek uit de ene, en naar de andere, trance te brengen. Maar het zou Tesseract niet zijn als ze dat niet zou lukken. Na precies twee maten weet iedereen het: ‘Hier staan mannen op het podium die weten waar ze mee bezig zijn.’ En iedereen heeft gelijk. Luid, strak, geraffineerd, professioneel, vakwerk.
Zanger Daniel Tompkins (in 2011 vervangen door Ashe O’Hara en sinds dit jaar weer terug) heeft een prachtige stem. Loepzuiver vult hij met zijn hoge bereik de rest van de band aan, zijn stem écht als instrument. Een instrument in een band waar alleen maar maestro’s in spelen. Puur genot om daar naar te mogen luisteren. En kijken, natuurlijk. Want net als bij Animals verdient een speciale vermelding de meneer achter de lichtknopjes. die voor beide acts zeer vakkundig werk heeft verricht. Wat een fantastisch vertoon van wat je allemaal met licht kan doen en hoe prachtig het is als het ook allemaal precies aansluit bij de muziek. Er zaten een aantal flitsen in, bijvoorbeeld. Een grote witte bal licht die op een enorme muzikale klap heel het publiek kortstondig verblind. Chapeau.
Ik kan echter een klein puntje van kritiek toch niet achterwege laten, en dat is dat ik Tompkins als performer niet vind passen bij de band. Geweldige zanger, nogmaals, maar erg veel bezig met zijn laptop (aan de zijkant van het podium, waar hij tijdens elk nummer wel een keer of wat naar toe liep – waarom? vraag ik me dan af, ze hebben toch een geluidsmeneer?), en met zijn simpele, effen zwarte t-shirt en korte haren, een weinig symphonische verschijning. Maar, gelukkig maar zou ik bijna zeggen, is dat slechts mijn mening.
En terwijl ik nog eventjes met mijn ogen dicht geniet van de knappe muziek, is het opeens, na nog geen uur, afgelopen. Zonder toegift, zonder boe of bah – maar wel met een vriendelijk Thank you – TesseracT liep het podium af en, tja … dat was het. Opnieuw staat de zaal een beetje paf, met name omdat het inderdaad echt afgelopen is. TesseracT verdwijnt in coulissen en de heren laten zich niet meer zien. Buiten staat een enorme tourbus (met aanhanger!) en ik denk dan maar dat ze daar met de heren van Animals gezellig aan het nakeuvelen zijn. De avond is derhalve op tijd afgelopen en ik lig iets na middernacht in mijn bed en val, al nazoemend van een puike avond, in slaap.
Samenvattend was het mij een groot genoegen om bij het eerste concert van hun Europese tournee te zijn geweest. Bijzonder genoten heb ik van Animals as Leaders en met veel respect gekeken (maar vooral geluisterd) naar TesseracT. Ik kan een ieder aanraden om zowel Animals as Leaders als TesseracT te vangen tijdens hun tournee door Europa. Gegarandeerd een feestelijke avond. 9/10 Wat zeg ik? Daar maak ik gewoon een 10 van, kijk maar: 10.
