Bij Lisa Stansfield denken mijn generatiegenoten meteen aan die mooie vrouw met die haarkrul en dat schattige moedervlekje die ons in de jaren 90 blij maakte met haar muziek. Wanneer je de discografie van Lisa bekijkt weet ik zeker dat je verbaast bent over het aantal hits dat ze heeft voortgebracht. Ze was een beetje in de vergetelheid geraakt maar met haar nieuwe album “Seven” is ze weer terug van weggeweest. Het eerste wat ik me afvraag is: “Zit de nieuwe generatie te wachten op Lisa Stansfield?”
De grote zaal van de Melkweg stroomt langzaam vol met veertigers, en ouder, die net als ik vooral op zoek zijn naar het typische jaren 90 geluid waarvan we zo blij werden destijds. Het doet mij dan ook deugd dat het podium volgebouwd is met instrumenten en plek biedt aan 9 muzikanten. Wanneer het intro inzet wordt, is al meteen duidelijk dat deze band van een uitstekend niveau is en ook de achtergrondzangeres heeft een loepzuivere stem en een enorm bereik. Wanneer Lisa Stansfield het podium betreedt valt me meteen op dat ze hooguit 50 kg weegt en dat de mooie krul ingeruild is voor vlassig lang haar, maar het gaat om de muziek en haar vocale geluid. En daar zit nou net het grote probleem van de avond, het stemgeluid. Wanneer ze namelijk de eerste vocale geluiden ten gehore brengt voel je een verontwaardiging in de hele zaal…. Het is moeilijk te omschrijven maar haar stem zit ergens tussen een schreeuwende Amanda Lear en Barry White in en haar voorkomen lijkt op een baardloze Conchita met een vleugje Fabulous Fabs (is ze nou dronken?). Gelukkig is haar band van zo’n hoog niveau en ligt de muziek zo fijn in het gehoor dat de vocale uitschieters nog net acceptabel zijn.
De grote mok waarvan ze steeds drinkt moet een wondermiddel bevatten want na ongeveer een uur komt haar stem weer redelijk op niveau. Ze kan de hoge noten weer ter nauwe nood aan en degene die ze niet haalt laat ze verstandig over aan het publiek die het toch allemaal wel erg leuk lijkt te vinden. Naast de tiental hits zijn ook de nieuwe nummers zoals “Can’t dance” gewoon lekkere nummers. De oorspronkelijke setlist van 22 nummers wordt om onduidelijke redenen met 3 ingekort maar de muziek van Lisa Stansfield is tijdloos en zeker met deze band zelfs een aanrader voor het North Sea Jazz festival. Als de nieuwe generatie kennis wil maken met Lisa Stansfield, zou ik gewoon de jaren 90 cd “Affection” uit de kast halen, met op de hoes die mooie haarkrul en dat schattige moedervlekje.
