Er zijn diverse voorbeelden in de muziekindustrie waarbij een muzikant zijn eigen weg inslaat na het uiteenvallen van de band. Zo zijn Robbie Williams, Justin Timberlake, Beyonce en in mindere mate Jacqueline Govaert uiteindelijk minimaal zo populair als het groepje waarvan ze ooit deel van uit maakten.
Er zijn echter maar weinig voormannen die het lef hebben om tijdens het succes de band al te verlaten om hun eigen muzikale reis te maken. In 2009 verkoos Tim Akkerman een solocarrière boven de populariteit van Di-rect en sindsdien blijft hij dat juk met zich meedragen. In 2011 kwam hij met zijn eerste soloalbum ‘Anno’ welke redelijk ontvangen is maar waarop hij zich voornamelijk als singer/songwriter wilde profileren. Zijn tweede album ‘The Journey’ werd gisteren gepresenteerd in de kleine zaal van de Melkweg.
Op de website van Tim Akkerman belooft hij een retestrakke liveband mee te nemen en vergelijkt hij het nieuwe geluid met Mumford & Sons, Ben Howard en zelfs Bruce Springsteen. Over lef hebben gesproken… In een matig gevuld zaaltje staan voornamelijk vrienden, familie en bekenden van de muzikanten maar de locatie is perfect voor de gemoedelijke, bijna huiselijke, sfeer. De eerste 3 nummers worden aan een stuk door gespeeld maar Tim oogt nerveus en onzeker. Mede daardoor wordt de sfeer een beetje gespannen en dat wordt er niet beter op als hij een paar keer de verkeerde gitaar pakt en zelfs een keer vergeet om de stekker in te pluggen. Speciaal voor vredesbeweging Pax (waarvoor hij ambassadeur is) heeft Akkerman het nummer ‘Brave of our hearts’ geschreven wat een aanstekelijk refrein heeft en door het trommelgeluid een duidelijke boodschap uitstraalt.
Dan is eindelijk het moment daar dat de eerste CD officieel wordt overhandigd. Giel Beelen reikt deze uit en verzoekt de band om nog 1 keer de cover van Maitre Gims te spelen zoals laatst in zijn ochtendshow. We vergeten maar heel snel dat dit eigenlijk onnodig, ongepast en een vreselijk slechte uitvoering was, maar alsof er een enorme last van de alle schouders viel kwam er opeens een ommekeer.
De heerlijke single ‘Break it up’ lijkt het moment te zijn dat de band een tandje bijschakelt en eindelijk is daar de beloofde retestrakke live band. Ook ‘One flag’ is een single met hitpotentie en heeft gelukkig weer een rocksausje met uitstekend drumspel. Maar misschien wel het beste nummer wordt bewaard tot het einde. Met ‘Wholesome love’ is de vergelijking met Springsteen inderdaad erg snel gemaakt en komt er een einde aan een mooie avond.
Tim Akkerman heeft de tijd genomen om zijn weg te vinden en heeft met deze band zeker een lange houdbaarheidsdatum. De reis was lang maar met ‘The Journey’ heeft hij eindelijk het juk van zich af geworpen.
