Allemachtig! Wat ik nu in mijn oren gelanceerd krijg. Niets minder dan de CD ‘Fire’ van BRUUT! Een plaat waarvan je de eerste anderhalve een draai om je oren krijgt waar je je niet voor hoeft te schamen en die blijft nagloeien tot aan de laatste fadeout van de scheurende sax. Een plaat vol stomende jazz, geil, snoeihard, ingetogen, vrij, ouderwets modern en op de koop toe prachtig opgenomen, alsof ze naast me in de huiskamer staan, te toeteren in mijn – bij voorkeur – linkeroor.
Ik zet een kopje van mijn beroemde koffie voor ze en de heren van BRUUT! voelen zich meteen thuis. Hoe kan het ook anders, er is genoeg om naar te kijken in mijn woning. Ikzelf kan daar ook dagelijks weer oprecht van genieten. Maar, als de koffie op is, moeten ze toch echt weer een deuntje voor me spelen, hoor. En als ik dan mag kiezen, kies ik voor nummer 5, ‘Moj’. Het lijkt potdorie wel of John Zorn er een handje in heeft gehad. Strak als .. als, wel, als iets, en uitermate kundig. Kort, dat nummer 5, dat wel. Vlug nog een keer opzetten. Of nee, eerst maar even het zwoele ‘Black’ beluisteren. Ook prachtig. De melancholie sijpelt in dikke druppels mijn speakers uit en ik moet zelf bijna huilen als ik de orgelklanken op het laatste het einde van het stuk inluiden. Gelukkig is daar vrij snel het prachtige ‘Lou’ (nummer 7) en ik kan het niet laten om even een solo’tje mee te pingelen. Maar dat terzijde.
Houdt u ook zo van goeie jazz? Niet te suf en net niet te free? Dan zou ik als u was maar eens als een gek naar de winkel rennen, want daar verkopen ze de plaat Fire, van BRUUT! Hoogstaand, al zeg ik het zelf. En ik zeg het zelf. Chapeau, heren! Hij krijgt een mooi plekje bij mij in de kast. (9/10)(Dox Records)
