Het is 13 april 2013, de dag dat de uitreiking van The Dutch Blues Award 2012 moet plaatsvinden. In de ochtenduren heb ik contact met Patrick vanwege zijn twijfels om af te reizen naar Nieuw Vennep. En dat ondanks het gegeven dat hij genomineerd is als beste blues bassist van 2012. Gelukkig gaat hij toch, o.a. aangemoedigd door Huub Blues Hoeberigs, en zal hij later op de avond als winnaar het podium opstappen. Sindsdien heb ik getracht hem te verleiden om eens officieel met elkaar in gesprek te gaan. Uiteindelijk is het er in december 2013 toch van gekomen. Patrick heeft foto’s bij zich van zijn periode bij Fat Harry & The Fuzzy Licks, een flyer van hét (zijn eerste) optreden met 12BBB in de Haagse Hout en een foto van de eerder genoemde Blues Award uitreiking.
Maxazine: Van geboorte ben je een Zwitser, op welke manier ben je in Nederland terecht gekomen?
Patrick: Mijn moeder is Nederlandse en na een hoop privé problemen was het voor haar niet meer dan logisch om terug te keren naar haar vaderland. Volgens mij was ik destijds een jaar of vijf. Slechts met 2 tassen vol spullen zijn we naar Nederland vertrokken en misschien wel min of meer gevlucht om hier een nieuwe start te kunnen maken. Voor mij best vreemd, ik was één van de eerste allochtonen, haha. Weliswaar blank, maar toch, als klein jochie niet echt een fijne periode.
Maxazine: Wat heeft je eigenlijk aangezet tot het maken van muziek?
Patrick: Geen idee eigenlijk. Er nu over nadenkend is dat vooral een kwestie van gevoel geweest. Als je vraagt waarom de basgitaar? Ook dan moet ik het antwoordt schuldig blijven. Mijn moeder was nogal sociaal bewogen en we hadden tijdelijk een neef van mij in huis die veel problemen had. Max heette hij. Max had bij ons een basgitaar staan om af en toe zijn zinnen te verzetten. Op de achtergrond gebruikte hij dan het nummer Machine Gun van Jimi Hendrix. Voor mij was het destijds vanzelfsprekend om dat instrument te ‘pakken’ en te proberen hoe het voelde om daarmee muziek te maken. Kennelijk heeft het mij direct geraakt want vanaf jonge leeftijd wilde ik wat bereiken in de muziek.
Maxazine: Met welke muziek ben jij opgegroeid en wat zijn je voorkeuren?
Patrick: Kom ik toch weer bij mijn moeder uit. Zij is daar toch enorm belangrijk in geweest. Niet alleen voor mijn muziek voorkeur maar ook voor mijn hele muzikale carrière. Door haar maakte ik kennis met de soul en jazzrock van bands als Rare Earth en Softmachine. Dit genre is toch wel enorm belangrijk voor mij geweest. Spelen in een grote Soulband lijkt me dan ook nog steeds geweldig. Daarbij luisterde zij ook veel naar o.a. CCR, Grand Funk Railroad & Neil Young (CSNY). In de loop van de jaren ga je zelf op onderzoek uit en ben ik vooral naar de zwarte blues gaan luisteren. Daar kunnen voor mij maar weinig blanke artiesten aan tippen. Het gevoel, de ellende, juist een noot weg weten te laten, de passie, de timing. Zij blijven de grootmeesters van de blues en soul. Voor mij komen Neil Young en Ry Cooder daarbij in de buurt, maar verder? Reuze trots ben ik dan ook op het optreden in Zwitserland waar ik de basgitaar mocht bespelen aan de zijde van Eugene Hideaway Bridges. (hij vouwt in alle voorzichtigheid een papier open).
Maxazine: Met passie maakt hij ons deelgenoot van een hoogtepunt in zijn leven.
De foto van Patrick siert het artikel dat gaat over een Zwitserse bassist die op het grote Jazz&Bluesfestival van Rapperswil-Jona te Zwitserland speelt.
Maxazine: Velen kennen je van The 12 Bar Blues Band die de afgelopen jaren is uitgegroeid tot de absolute top van Nederland. Hoe ben je daar terecht gekomen??
Patrick: Eerlijk gezegd via velen omzwervingen en na een periode waarin drugs een grote rol hebben gespeeld. Jazz, oude rock & roll, ik heb nog een echte vetkuif gehad, en zoals al eerder gezegd hebben vooral de drugs gezorgd dat ik het spoor volledig bijster ben geweest. Om de weg weer terug te vinden heb ik de muziek ongeveer 2 jaar lang de rug toegekeerd. Dit was echt nodig om weer tot mijzelf te komen. Fat Harry & The Fuzing Licks waren uiteindelijk mijn eerste bluesband. Maar met Fat Harry kwamen we naar mijn mening op enig moment niet echt verder meer en kreeg mijn muziekcarrière een vervolg bij de Robbert Fossen Bluesband. Samen met de 12BBB speelden we in 2007 op een festival in Purmerend.
Daar zag ik zag Jan J Scherpenzeel [JJ Sharp] lopen en dat was van mijn kant direct liefde op het eerste gezicht. Daar liep een artiest met internationale allure. Zijn manier van bewegen, zijn zwarte hoed, zijn presentatie en uitstraling, eigenlijk pakte alles me. Als ik daar toch ooit mee samen in één band mocht spelen….. Een tijdje na het festival werd ik gevraagd om een keer in te vallen als bassist bij 12BBB. Het betrof een optreden in de Haagse Hout. (met trots en een twinkeling in de ogen wordt de flyer van die avond opengevouwen)
Voor mij persoonlijk een absoluut hoogtepunt in mijn muzikale carrière. Hoewel het slechts was als invaller beleef ik aan die avond nog steeds het gevoel dat dit de eigenlijk de stap is geweest die nodig was om me zelf verder te ontwikkelen. Een auto ongeluk na een optreden met Fat Harry en de gevolgen daarvan hebben me bewust gemaakt dat je kansen die zich voordoen niet voorbij moet laten gaan. Wil je iets in de muziek betekenen dan is er ook prestatiedrang nodig om tot resultaat te komen. Meer van jezelf en van elkaar willen en kunnen eisen, dan een bandje willen zijn, is daarbij een must.
Maxazine: Over het stellen van eisen aan jezelf en elkaar gesproken. Hoe zijn jullie om gegaan met de ziektes van Jan en Marcel. [de drummer]Dat zal ook op de band zijn weerslag hebben gehad?
Patrick: Pfff: Natuurlijk heeft dat zijn impact. Jan is al eerder ziek geweest tijdens zijn 12BBB periode en ook nu hebben we enkele maanden stil gelegen als band. Gelukkig staat JJ Sharp weer waar hij thuis hoort, en dat is op het podium. Met Marcel is het nog afwachten, hij zal een operatie moeten ondergaan en niemand weet hoe lang dit nog kan gaan duren. Zelfs op de vraag of Marcel überhaupt nog weer achter de drumkit plaats mag nemen krijgen we geen antwoord. We praten er onderling regelmatig over hoe we verder moeten? Soms is dit best pijnlijk. Voor de band in zijn geheel zullen er toch knopen moeten worden doorgehakt. We willen blijven optreden, willen een nieuwe cd maken, verder in onze ontwikkeling. Nu staan we stil. Ook Jeffrey, zijn tijdelijke plaatsvervanger, wil een keer weten wat de toekomst voor hem brengt. Er zijn namelijk genoeg bands die een nieuwe drummer zoeken. Dat hij steeds vrijblijvend Marcel blijft vervangen is ook een keer eindig. We zitten dus eigenlijk ‘knel’ in de situatie zoals deze is. De komende tijd kan zo maar eens een beslissende periode zijn betreffende de toekomst van 12BBB.
Maxazine: In april van dit jaar mocht je als winnaar de Blues Award voor beste bluesbassist 2012 in ontvangst nemen. Gezien je twijfels de avond en ochtend voor de uitreiking moet dit een dubbel gevoel zijn geweest?
Patrick: Tja, [er valt een grote frons over zijn gezicht]wat kan ik er van zeggen. Zoals je weet heb ik al een tijd mijn vraagtekens gehad bij het functioneren van de Dutch Blues Foundation. Dit mede omdat ik vind dat muziek geen wedstrijd mag zijn maar gevoelsmatig is, a state of mind cq “mood” zou ik zeggen!!. Dit werd nog sterker door de ziekte van JJ. Sharp en het gegeven dat hij in eerste instantie niet was uitgenodigd om aanwezig te zijn bij de uitreiking. Weet je, voor mij had ik de nominatie maar aan één man te danken en dat was Jan. Mocht de Award eventueel naar mij toegaan, dan had ik slechts 1 wens, mijn Award opdragen aan de man die hem in mijn ogen had verdiend. In mijn ogen was de eerste editie, over het beste van de Nederlandse Blues in 2010 en die plaats vond in 2011, de mooiste uitreiking. Met naar mijn mening minder invloed van buitenaf. Dat is voor mij persoonlijk dan ook de meest zuivere tot nu toe geweest. Wat mij betreft mag de DBF weer terug naar zijn oorsprong. Verder wil ik er niet veel over kwijt.
Maxazine: Zie je de Award dan niet als een grote waardering?
Patrick: Natuurlijk wel, en ik ben ook reuze trots. De aanwezigheid van mijn moeder, JJ Sharp en het gedoe wat er aan vooraf was gegaan zorgde dan ook voor een zeer emotionele avond die nog steeds in mijn geheugen staat gegrift. Dat is precies de reden dat ik o.a. Huub Hoebrigs zo dankbaar ben dat hij mij in de lastige uren voorafgaand aan de uitreiking heeft gesteund. En gelukkig met als resultaat dat ik, ondanks de twijfels, toch naar Nieuw Vennep ben afgereisd en het voor mij een zeer emotionele maar tevens geweldige avond is geworden.
Een ander moment om nooit te vergeten zijn mijn allereerste 2 noten in de ‘schuur’ met en bij Ron Krop, beter bekend als El Kroppo. We speelden ‘Walk On The Wildside’ van Lou Reed. Als ik hier aan terug denk lopen de rillingen na al die jaren nog steeds over mijn rug. Weet je, het is lastig om uit te leggen maar muziek is zo bepalend geweest en nog steeds voor mijn hele leven dat ik mij een leven zonder niet eens voor kan stellen.
THIS IS MY LIFE – MY LIFE IS THE BLUES – I’M LIVING THE BLUES TONIGHT!!
