Zondag namiddag hadden we weer een zeer goede reden om naar De Bosuil in Weert te rijden. Deze gezellige muziektempel waar iedereen altijd vriendelijk onthaald wordt had voor deze namiddag twee bands op het programma staan, namelijk de Belgische The BluesBones en de Schotse band King King. De kleine zaal in De Bosuil was goed gevuld toen om vier uur de vijf jongens van The BluesBones de eerste klanken van ‘Saved By The Blues’ de zaal ingooiden.
Het is een nieuw nummer van deze jonge band die elke keer als ik ze zie weer vooruitgang geboekt heeft. ‘Saved By The Blues’ is ook deze keer weer een zeer degelijk nummer, zoals we gewend zijn van de songschrijvers van The BluesBones. De overige songs in de setlist waren geen verrassingen en kwamen ofwel uit het debuutalbum ‘Voodoo Guitar’ of uit ‘Live @ The Bosuil’. De swampy blues song ‘The Witchdoctor’ met de machtige en gierende diepe gitaar erin, en niet te vergeten het intense luchtgitaar geweld van frontman Nico. Men waande zich in De bosuil eventjes op een terras in een Mexicaans stadje midden in de zomer tijdens ‘Voodoo Guitar’. Daar The BluesBones over twee pracht gitaristen beschikken die regelmatig van elkaar overnemen krijgen we veel en geweldige gitaarsolo’s en kleine gitaarriffjes. Basgitarist Ronald Burssens en drummer Dominique Christens staan misschien iets minder in de spotlights maar zij zijn wel de belangrijke, dragende en solide basis van de band. Dat frontman Nico De Cock over een geweldige stem beschikt wisten de meesten al langer. Stef Paglia liet in ‘Broken Down Car’ bewonderen dat hij ondanks zijn jonge leeftijd al een echte gitaar virtuoos is. Zijn kompaan en vriend Andy Aerts wilde ook niet achterblijven en dat gaf regelmatig vonken. Andy en Stef zijn twee verschillende gitaristen, maar ze zijn zo complementair en ze kunnen van elkaar verdragen dat in een nummer de ene in de schijnwerper staat en de andere dienend is, en even later andersom.
Nico vroeg of iedereen klaar was voor de boogie en aan de reactie van het publiek te horen was daar geen twijfel over. ‘Allergic To Work’ heeft een pittig meeslepend ritme en het is een nummer waar je moeilijk stil kan bij blijven staan. Misschien wel de beste song van The BluesBones was de slowblues ‘Believe Me’. Een nummer over een liefde die niet doorging. Een meer dan acht minuten durende parel voor het oor. Wie me niet gelooft kijkt maar naar het bijgevoegde YouTube filmpje. Na deze welgemeende smeekbede, werden de registers voluit opengetrokken met ‘Cruisin”, een nummer met mooie tempo wisselingen. Om af te sluiten werd een oude populaire cover uitgekozen. ‘She’s Got The Devil In Her’ werd al op vele manieren door tal van verschillende artiesten gecoverd en ook deze cover van The BluesBones mocht er heel goed zijn. Vooral de imitatie van Barry White door Nico De Cock had veel bijval bij de vrouwen. Het moet toch waar zijn dat vrouwen vallen voor een zwoele stem. Het bisnummer werd er eentje waarop de jonge Stef Paglia zich volledig kon uitleven. Natuurlijk kon dat niet anders dan op een nummer van de legendarische Jimi Hendrix. Bij ‘Little Wing’ was iedereen aan de lippen van Nico, maar vooral aan de gitaar van Stef gekluisterd. Al meer dan vijfenveertig jaar oud, maar toch blijft ‘Little Wing’ een top nummer. Het was een heel waardig nummer om dit concert van The BluesBones af te sluiten. Ze kregen dan ook een oververdiend applaus. Als ik muzikant was zou ik The BluesBones niet in mijn voorprogramma willen, want als je achter dit vijftal moet komen krijg je geen gemakkelijke klus voorgeschoteld.
De Schotse band King King die de laatste twee jaar geweldig hot is kwam in hun sterkste bezetting naar De Bosuil. Naast frontman Alan Nimmo en bassist Lindsay Colson, waren ook toetsenist Bob Fridzema en top drummer en producer Wayne Proctor van de partij. De drive en het enthousiasme dat Alan en zijn jongens uitstralen heeft steeds een geweldig effect op het publiek. Een concert van King King is altijd één groot feest, en dat was afgelopen zondag in Weert niet anders. Er werd dadelijk stevig van wal gestoken met het stevige ‘More Than I Can Take’. Door het meeslepende ritme van dit nummer had King King al van de eerste minuut de complete aandacht van de menigte. Een oudje dat nog steevast op de setlist staat is het swingende ‘Six In The Morning’. Bob Fridzema nam dadelijk de kans om te schitteren op zijn Hammond orgel en ook om een eerste klein duelletje uit te vechten met de gitaar van Alan. Daarna ging het terug naar het opdwepende ritme met ‘Don’T You Get The Feeling’. Stomende bas en drums van Lindsay en Wayne ondersteunen het puike gitaarwerk van Alan, die zoals altijd weer present was in zijn traditionele Schotse kilt. Het eerste rustpunt kwam er met het o zo mooie en intense ‘A Long History Of Love’. Van deze slowblues kan ik nooit genoeg krijgen en ik ben er bijna zeker van dat ik niet de enige was met kippenvel.
De warme volle klanken die Bob Fridzema uit zijn Hammond toverde, gecombineerd met het intense schreeuwende geluid van Alan’s Fender gitaar waren goed voor het eerste langdurig en daverend applaus. King King weet zijn fans goed te bespelen. Na het lange liefdes verhaal werd dadelijk de pees weer aangespannen met ‘Heart Whithout A Soul’. De subkick die Wayne Proctor tegen zijn Ludwig basdrum hangen had zorgt voor een mooie diepe en volle basklank. Veel tijd om op adem te komen werd het publiek niet gegund, want King King hield een strak ritme aan en de ene sterke song na de andere volgden elkaar op. De titelsong van hun debuut album ‘Take My Hand’ was het volgende nummer. Veel galm op de gitaar en Lindsay die gedreven aan de snaren van zijn basgitaar plukt. Natuurlijk mocht ook Frankie Miller’s ‘Jealousy’ niet ontbreken. De versie van King King is volgens mijn bescheiden mening beter dan het origineel en daar is het subtiele toetsen spel van Bob Fridzema zeker niet vreemd aan. Bij het volgende nummer gingen alle remmen los, het was net of King King zette nog een versnelling bij. In ‘Lose Control’ kregen we een snijdende vette gitaarsolo, mooie baslijnen en daar het sublieme slagwerk van Wayne Proctor bovenop. Alan hoefde zelfs niet te vragen of het publiek in de handen wilde klappen. De mensen deden het spontaan op de eerste klanken van ‘All Your Life’.
Bob Fridzema liet nogmaals zijn talent horen en bewees dat hij één van de besten, zo niet dé beste toetsenman van de lage landen is. Maar King King zijn geen individuen, neen het zijn vier topmuzikanten die één perfect geheel vormen en dat op een geweldige manier weten over te brengen op de mensen in de zaal. Op een optreden van King King zie je alleen maar blije gezichten van mensen die hun goed geamuseerd hebben. Met welk nummer kan je beter eindigen dan met het super lange ‘Old Love’ door de meesten wel bekend in de versie van “slowhand” Eric Clapton. Deze ‘Old Love’ zorgde voor het tweede kippenvel moment en het was ijzig stil in De Bosuil wanneer Alan aan zijn lange gitaarsolo begon, waarbij hij de volumeknop steeds stiller en stiller draait zodat je op een bepaald moment niets anders meer hoorde dan het aanslagen van de snaren. Toen Alan het volume terug beetje bij beetje opendraaide werd De Bosuil helemaal gek en meer moesten Alan, Lindsay, Wayne en Bob niet hebben om nog een machtig slot aan dit prachtig lied te breien. King King kwam nog éénmaal terug om het nog steeds muziek hongerige publiek te plezieren. Een mooie versie van ‘Goodtime Charlie’ werd het bisnummer. Rond 19 uur werd de laatste noot gespeeld in De Bosuil en kon iedereen naar huis, maar vele fans bleven nog wachten op hun helden voor een foto, cd of een glimlach. Het was weer een top namiddag in De Bosuil te Weert.Er staan nog heel wat mooie concerten in deze gezellige zaal op het programma en er is zeker iets bij dat jou ook zal bevallen. Dus neem vlug een kijk op de website van De Bosuil.The BluesBones en King King spelen ook nog regelmatig in onze contreien, voor meer datums kijk je ook beter op de concertkalender van beide bands. Nu zaterdag 9 november zijn ze allebei te gast op Mol Goes Blues in het P.C. te Mol Donk samen met The Nimmo Brothers.
