Bij het horen van het genre wereldmuziek, denken wij altijd aan een bepaalde richting. Niet te poppy, geen rock en geen al te moderne instrumenten. Zeker Afrikaanse wereldmuziek is wat apart te noemen, aangezien de melodie vaak ondergeschikt is aan de ritmiek. Het album ‘Black Ink’ van de Ethiopische Minyeshu is echter een uitzondering op die regel.
De in Ethiopië geboren Minyeshu Kifle Tedla heeft in moederland Etiopië een aanzienlijke reputatie opgebouwd. Op haar 14e werd ze aangenomen als zangeres bij een band en op haar 16e maakte ze de overstap naar dans, toen ze als zodanig werd opgenomen in het Nationale Theater van Ethiopië. Met dat Nationale Theater maakte ze verschillende tournees door binnen- en buitenland, werd ze zelfs choreografe, acteerde ze in verschillende films en ook als zangeres van de band Ambassel trad ze enkele keren op in het buitenland. In 1996, tijdens een tournee door België vroeg ze als vluchteling asiel aan in België en verhuisde ze twee jaar later als zangeres van de multi-culturele band Africa-Unite naar Eindhoven, waar ze Chewata oprichtte. Hoogtepunt voor Minyeshu was 2003, toen ze met Marco Borsato optrad tijdens Friends for War Child en sindsdien gaat het bergopwaards voor de zangeres. Ze trouwt met de Eindhovense muzikant Eric van de Lest en inmiddels is ze alweer enkele albums verder.
Op ‘Black Ink’ combineert Minyeshu traditionele elementen uit de Hoorn van Afrika met invloeden uit de moderne westerse muziek. Ze zingt in haar moedertaal Amhaars en in het Sidamo en is een aparte mengeling tussen de Ethiopische wereldmuziek en moderne pop. Niet zo verwonderlijk, want het album is gemaakt met onder anderen medewerking van Stafan Kruger en Stafan Schmid, ofwel de mannen van Zuco 103. Tesamen is ‘Black Ink’ en bepaalde vorm van zare geworden, die in het Amhaars een persoonlijk verhaal vertelt, over het verlangen naar haar geboorteland en naar haar geliefden.
‘Black Ink’ is voor liefhebbers van wereldmuziek wellicht een beetje onwennig, maar vooraleer het album ten einde is, zit de sfeer er toch goed in. Het wennen is iets tijdelijks, en Minyeshu maakt van haar album een moderne mengelmoes van beide werelden. Het maakt van ‘Black Ink’ een interessant exemplaar, dat ook voor niet liefhebbers van wereldmuziek een interessante toevoeging kan zijn. Moet je alleen even door het Amhaars prikken, maar ach, zongen we als kleine kinderen ook niet al mee met Engelse nummers, zonder te weten wat we nu eigenlijk zongen? ‘Black Ink’ zou wel eens positief verrassender kunnen uitpakken dan velen denken. (7/10) (Coast to Coast)
https://www.youtube.com/watch?v=I1_nhGst0vo
