Ben Poole was nog eens in Nederland voor een eenmalig optreden in café De Gouden Leeuw in Nispen waar op zaterdag 14 september de opening voor het blues seizoen 2013-2014 werd gegeven. In het voorprogramma stonden de Belgische Turkey Scratch. Dit viertal uit West-Vlaanderen, die covers speelden van bekende bluesnummers hadden redelijk wat succes en er werd af en toe zelfs gedanst. De gitarist dook regelmatig de zaal in om tussen de massa zijn solo’s te spelen en dat werd door het aanwezige publiek op applaus onthaald. Ook de man met de mondharmonica kreeg regelmatig de handen op elkaar. Om een indruk te geven wat soort muziek deze jongens speelden kan je het filmpje bekijken.
Maar natuurlijk kwam het merendeel van de mensen voor de Engelse Ben Poole Band. Ben Poole is geen onbekende in Nederland, hij treedt er regelmatig op en heeft er al een vaste fanbase. De band heeft wat veranderingen ondergaan, zo zijn de originele bassist en drummer niet meer in de groep, en is de band van een trio naar een viertal gegaan. Met een keyboard speler erbij krijgt men toch extra mogelijkheden. De huidige band bestaat uit drummer Graig Bacon, Bassiste Pepe Le Moko, Keyboardspeler Sam Mason en natuurlijk Ben Poole die de gitaar en zang voor zijn rekening neemt. Iets na elven begint Ben aan zijn set met ‘Let’s Go Upstairs’ het titel nummer van zijn laatste album. Het is een blues rock nummer dat heel vlot en funky klinkt. Ben laat zijn Fender al dadelijk de mooiste klanken voortbrengen met een indrukwekkende solo. De Keyboards van Sam Mason geven een surplus aan het nummer. De Fender heeft intussen plaats gemaakt voor de vettiger klank van de Gibson wanneer Ben het heel sentimentele ‘Love Nobody No More’ inzet. Ben heeft een perfecte stem voor dit soort songs. Graig Bacon geeft dit soort tragere nummers door zijn manier van drummen toch heel wat dynamiek en de sexy bas gitariste Pepe Le Moko bespeelt haar instrument feilloos en is een streling voor het oog op de manier waarop ze haar instrument bespeelt en de manier waarop ze beweegt. Op de subtiele tonen van de keyboard begint Ben aan een hele knappe intense solo. Ben is een erg begaafde gitarist die zijn instrument perfect beheerst en zich zelden aan overdaad in zijn solo’s laat betrappen. De gitaarsolo’s zijn steeds perfect wat kwaliteit betreft alsook hoe de solo in het nummer past. Er staan ook covers op de setlist maar deze worden niet klakkeloos achterna gespeeld. Deze nummers krijgen een heel eigen inbreng van Ben Poole. Neem nu ‘Losing You’ een vroegere song van The Temptations. Ben’s versie heeft iets minder soul in zich en de blazers zijn verdwenen, maar we krijgen wel een nummer waar de muziek beter bij de tekst past. Ben zijn gitaar jammert, huilt, smeekt, ze geeft perfect het gevoel en de vrees om een geliefde te verliezen weer. Ben heeft van ‘Losing You’ een echt top nummer van gemaakt.
Terug wat meer tempo en ritme in het funky blues nummer ‘Mr. Pitiful’. Een vlot nummer waar Sam Mason zijn kunsten op de toetsen mag tonen in een mooie solo, waarna Ben stijlvol overneemt. ‘Leave It On’ is een nieuw nummer op de setlist en is weer een intense slow blues waarop Ben een patent blijkt op te hebben. Pepe Le Moko nam de backing vocals voor haar rekening en bewees dat ze over een knappe stem beschikt. Een duel tussen Ben op gitaar en Sam Mason op toetsen kregen we in ‘Doesn’t Have To Be That Way’ wat op een daverend applaus onthaald wordt. Een echt kippenvel moment kwam er met ‘Have You Ever Loved A Woman’. Deze oude Freddie King klassieker, waar Eric Clapton ook nog een mooie versie van maakte, staat al jaren op de setlist van Ben. En Poole moet op zijn Gibson niet onderdoen voor zijn vroegere idolen, want hij zette een superversie neer van dit knappe nummer. Sam Mason gaf extra dimensie aan de song door zijn toetsen spel.
In ‘From Now On’ laat Graig Bacon nog eens horen waarom hij een gegeerd drummer is. Ook Pepe Le Moko bleef rustig maar perfect haar baslijnen spelen. Toch is het weer Ben zelf die de show stal met een uitzinnige gitaar solo. ‘Everything I Want’ is één van de oudere nummers van Ben Poole. Het staat op zijn eerste EP en het is ook het nummer waardoor ik Ben leren kennen heb. Het is een heel stevige en sterke song. Het nummer zoals het nu gespeeld wordt verschild veel van de originele versie. Het is iets minder rauw al blijft de gitaar solo heel vettig. Ook de vrij grote inbreng van de keyboards speelt in deze verandering een voorname rol. Maar in welke versie dit nummer ook gespeeld word, het zal altijd een dijk van een song blijven. De tijd vloog voorbij en dat is meestal een teken dat het goed geweest is. Het laatste nummer van de avond werd een zestien minuten durende beklijvende versie van ‘Hey Joe’. Als Jimi ze nog moest kunnen horen zou hij zeker blij geweest zijn met dit eerbetoon. De hele zaal was door het dolle heen door zoveel muzikaal geweld en vroeg natuurlijk om meer. Ben genoot duidelijk van het succes en liet dat duidelijk merken door zijn woorden ‘You Crazy Dutch, We Love You’. Het bis nummer kwam ook uit Ben’s laatste album. En zoals Ben het verwoordde in ‘Hanging In The Balance’ denk ik dat de jonge muzikant goed weet wat hij wil en dat zijn leven in balans is. Het nummer begint rustig maar barst na een paar minuten helemaal open. Voor de laatste keer konden we genieten van het indrukwekkend gitaarspel van deze jonge Engelsman. Naar het einde toe speelde Ben zelfs gitaar met zijn microfoon standaard en Stond hij met zijn gitaar tegen de bas van Pepe aan te schuren. Ik heb erg genoten van dit concert. Hopelijk moeten we niet te lang worden om deze talentrijke jongeman terug te mogen bewonderen in België of Nederland.
