Het werd even spannend in de Achterhoek; KNMI gaf code oranje en de lucht gaf zwart. Onweersbuien dreigden de tweede dag van de Zwarte Cross te gaan verpesten, maar gelukkig bleef het bij 2 grote dreigende buien, en scheen voor de rest van de dag een schitterend – en vooral heet – mooi zonnetje. En was het festivalterrein verandert in een grote modderpoel. Zoals het hoort op het Zwarte Cross.
Het is aan de Johnny Cash tribute band Def Americans om de tweede festivaldag in de Megatent te openen. Buiten dreigen dan al grote onweersbuien aan te komen, maar als de band begint, is het nog droog. En staat de tent vol. Vooral voor in de tent wordt luidkeels meegezongen met de Cash tribute en als je als toeschouwer de ogen sluit, is het even net of Cash zelf op het podium staat. Briljant goede tribute band, die eigenlijk als originele band zou gezien moeten worden, want dat ze muzikaal erg sterk zijn, staat als een huis. Halverwege het optreden giet de regen naar beneden en begint het op meerdere plekken op het podium te lekken, zelfs de piano moet even worden opgeschoven, maar het deert de band niets, het speelt gewoon door.
Net na de bui begint John Coffey te spelen op The Meltdown. Een handjevol metalliefhebbers is komen kijken en maakt van de gelegenheid gebruik om te veranderen in varkentjes in de modder. De band roept op om niet alleen modder naar elkaar te gooien, maar dat de band ook graag wat modder ontvangt. Dat heeft de band geweten, binnen luttele seconden krijgt de zanger een handvol modder recht in zijn gezicht. Maar het doet de band niets, ze vinden het geweldig en spelen vrolijk door. Op een gegeven moment vraagt John Coffey zelfs om een ‘wall of death’ maar wel op hun eigen krankzinnige manier: buikschuivend door de modder.
Het duurt een uur voordat de heftige regen is gestopt, en de onweer is verder getrokken, waardoor Kate Nash iets later begint dan gepland stond. Inmiddels is het één grote modderige bende, en staat er maar een handjevol muziekliefhebbers voor het podium, maar dat deert de vrolijke zangeres niets. Menig mens zal haar herkennen van het bescheiden hitje ‘Foundation’, maar er is weinig over van het lieve karakter die Kate 6 jaar geleden liet zien. Ze is inmiddels 2 albums en heel wat gekke kapsels verder, maar ze staat nog steeds met veel plezier op het podium, en dat is te merken. De band bestaat uit 3 meiden en Kate. En het rockt als een tiet! Ze brengt haar grote hits ten gehore, meldt het publiek hoe gaaf ze het vindt dat ze op een motorcross festival mag staan en vraagt of de mensen willen gaan dansen in de modder. Bij het nummer ‘Oh my God’, geeft ze het goede voorbeeld; ze sprint het podium af en zingt het nummer verder in het publiek, dansend en knuffelend met haar fans. Tijdens haar laatste nummer; een ode aan haar ‘girlgang’, vraagt ze een groep meiden het podium op te klimmen en mee te dansen. Dat ze heeft genoten van het optreden, moge duidelijk zijn, want bij veel nummers schiet ze in de lach samen met haar band, omdat er bijvoorbeeld een motorcrosser een stunt doet op de achtergrond. Erg vermakelijk om te zien.
Aan het begin van de avond staat Go Back to the Zoo op het hoofdpodium. De band is mateloos populair en dat is te merken: het hele veld staat vol met fans en muziekliefhebbers. De band zit goed in hun vel en staat al een aantal jaren redelijk stabiel in de hitlijsten. Toch lijkt het steeds meer op een goed uitgedacht kunstje: de band speelt een hitje, het publiek danst mee, het liedje is afgelopen en het publiek klapt. Dan begint de band opnieuw een stukje van het liedje te spelen en het publiek knalt uit elkaar uit van enthousiasme. Of de band een lange houdbaarheidsdatum heeft, wordt betwijfeld, maar het rockt en staat als een huis.
Door naar the Meltdown; één van de weinige podia waar de modderschade beperkt was gebleven tot het voorste randje voor het podium, ondanks de modderpoel die de fans van John Coffey hebben veroorzaakt. Het is tijd voor de speedmetalband Dragonforce. Een groepje muzikanten die bij elkaar zijn gezocht op kwaliteiten en elkaar voortijds niet kende, maar nu een super strakke set kan neerzetten. Dat de band veel plezier heeft is duidelijk, het publiek geniet ervan. De muzikale trukendoos wordt vooral door één van de twee gitaristen opengetrokken, maar eigenlijk kan de hele band er wel wat van. Muzikaal én visueel gezien een erg sterk plaatje dus.
Als afsluiter staat Sabaton op het podium. De intro is een beetje veel van het goede, laat de band eerst Europe’s ‘The Final Countdown’ horen, spelen ze daarna zelf nog een intro. Gelukkig maakt de band dat snel goed als Joakim het podium betreedt: de energie spat ervan af. Veel interactie met het publiek; telkens maar weer reageren op het ‘bier en tieten’ verhaal; vertellen dat de Achterhoekers maar een gek volk is; maar toch aan het eind tieten laten zien en bier weggeven… De band heeft er duidelijk zin in. Enige minpuntje is het missen van de toetsenist. In bijna ieder nummer komen toetsen voor en het is zonde dat die van een bandje komen. Desalniettemin laat de band een geweldige indruk achter waar waarschijnlijk nog een tijdje over gepraat gaat worden.
