Een aantal jaren geleden had ik het voorrecht om bij de cd-presentatie van ‘Into The Spirit’ te mogen zijn. Een volgepakt XXL Bluesclub te Wageningen was met mij getuige van een zeer pakkend optreden. Nu, 4 jaar later, ligt dan eindelijk de opvolger ‘Highway Of Love’ in de winkelschappen.
Naast ‘Special Guest’ en vriend Julian Sas horen we diversen bijdrages van andere muziekanten op ‘Highway of Love’ . Echter, welke song je ook luistert, altijd is daar het stevige fundament van bassist Piet Tromp en drummer Ernst van Ee. Prettig om te horen dat men met deze productie er in slaagt de ritmesectie de credits te geven die ze verdienen. Live staan ze namelijk ook als een huis. Met 2 covers en 11 zelf geschreven songs krijg je een kleine 60 minuten pakkende bluesrock te verwerken. Soms stevig en een beetje in de ZZ Top stijl, stil zitten is dan wel heel erg moeilijk, een enkele keer subtiel en ingetogen zoals bij de slowblues ‘Move On The Light’.
Opener ‘Monkey Tale’ , ook bonusnummer [radio edit], zou zo maar een schot in de roos kunnen zijn, erg toegankelijk en pakkend. ‘Shotgon Shack’ een echte bluesrock stamper, de dampende ritmesectie levert uitermate goed werk, headbangend voor het podium en rocken.
‘It Was You’ zou zo maar een nummer van Too Slim & Taildraggers kunnen zijn. Fijn gitaarwerk en zijn geheel iets minder uptempo als de voorgaande songs. De wens om deze band weer eens live te zien wordt steeds groter. Tussen het schrijven door even snel op de website gekeken, helaas geen optreden in de buurt. Bij ‘Don’t Wanna Die’ horen we de eerste keer special guest Julian Sas. De 2 vrienden hebben er samen een pareltje van gemaakt, de afwisseling tussen de 2 gitaren smaakt naar meer. Een Hammond op de achtergrond zoals dat hoort tussen het twin gitaar geweld.
De titeltrack “Highway of Love’ is een snelle Boogie zoals we van Rob Orlemans & Half Past Midnight kennen. Bij ‘Night Bird’ is Julian Sas weer van de partij, de solo’s bij Rob Orlemans de dienende slidesound bij de gastspeler. De heren zijn allebei frontman van een powerblues trio. Deze 2 nummers mogen wat mij betreft een eerste aanzet zijn tot een intensievere samenwerking. Met ‘Bony Moronie’ en ‘It’s All Over Now’ komen we 2 covers tegen op de plaat. De laatste werd ook gecoverd door volgens sommige grootste rock and roll band, The Rolling Stones. Vergeleken met deze uitvoering is die van hen een beetje slapjes. De sax aan het einde geeft er ook nog eens een fijne dimensie aan.
Het instrumentale ‘El Diabablo’s Dance’ slingert je heen en weer tussen, vuig gitaarspel, vurige bas, percussie op de achtergrond, dampende rock en verveelt nergens. Het laatste nummer begint half akoestisch. Een knallende bassdrum, fijne sax, felle gitaar, en wederom akoestische klanken sluiten het nummer en zeer aanstekelijke album waardig af. (8/10) (Silvox Records)
