Vorige week Dallas, vrijdag aanstaande Uncle Billy’s Rooftop in Austin. Daarna naar Mucky Duck in Houston, Texas. Voor de afwisseling trad zanger/gitarist Jimmy Lafave deze week op in Zwolle, Lage Vuursche, Ottersum en zondag in Amsterdam, Paradiso.
Zodra Lafave en zijn band met onder meer drummer Bobby Kallus en bassist Glenn Scheutz de eerste noten inzetten, verbleekt de afstand tussen Texas en Nederland en voelt Amsterdam als Austin, broedplaats en hoofdkwartier van Amerikaanse singer-songwriters. Net als vorig jaar op het Blue Highways Festival in Utrecht, raakt de Texaan ook in Paradiso vele gevoelige snaren. De setlist omvat niet alleen songs van zijn laatste album “Depending on the distance”.
Een CD met naast eigen repertoire ook covers van onder meer Bob Dylan, John Waite en Bruce Springsteen. Lafave begint zijn optreden verrassend en met zijn meest toegankelijke en “bekendste” nummer , ”Only one angel”. Gewaagd, want Lafave neemt daarmee een zeker risico. Bij het repertoire van Lafave denk ik aan kalmte en schoonheid. De valkuil van schoonheid is dat verzadiging een ééntonigheid dreigt. Ook in Paradiso betrap ik mijzelf op een vorm van verzadiging. Toch heeft het optreden een bijna mediterende werking. Net zoals zijn CD’s.
Maar de emotieloze – of is het verlegen?- manier waarop de juist zo emotievolle nummers worden gespeeld doet het optreden geen goed. Ieder contact met het halfvolle Paradiso wordt vermeden. Jammer. Maar zoals een mede toeschouwer naast mij zei ”Zo is hij nu éénmaal”. Net als Lafave zelf krijg ik de neiging om ook mijn ogen te sluiten. Intussen wordt eigen repertoire afgewisseld met covers van de grote inspirator van de 57-jarige Lafave, Bob Dylan zoals “I’ll remember you”.
Het ene liefdesliedje volgt na het andere. Hoogtepunt wat mij betreft zijn “Clear Blue Sky” en “Not dark yet”. Muziek voor bij de open haard, op de veranda of in een rokerige bar ergens in Texas, voor het slapen gaan en om wakker te worden. Zelfs Ijzeren Heinen ontdooien bij de klanken en de kenmerkende licht hese stem van Lafave. De gedachten aan Van Morrison dringt op. Maar ook kalmte kent zijn valkuil . Iets meer dynamiek en mimiek op het podium had wel gemogen want het oog wil immers ook wat. Crisis, zorgen om zorgpremies, hypotheekrente aftrek; Geen paniek. De rust en kalmte van Jimmy Lafave zal ons redden. Hoe dan ook; Bij een volgend optreden in Nederland ben ik er toch weer bij!!
Foto’s (c) Bert Vethaak
