De laatste dag alweer van The Hague Jazz 2011. In de planning stonden grote namen als Lizz Wright, Patti Austin, Macy Gray, Baaba Maal, Dominic Miller, Trijntje Oosterhuis, Zap Mama, verwonderlijk Rowwen Hèze, en George Clinton die zijn gecombineerde oude bands meenam. Door een vroeger tijdstip dat samenviel met wederom een bommelding bij de IKEA in Delft was er een file die er voor zorgde dat we iets later aanwezig waren dan gepland. We kregen op weg alleen al wel berichten dat er problemen waren gerezen bij de entree; beveiligers van Profisec die weigerden hun werk te doen, publiek geen doorgang tot het terrein gaf en zelfs op de vuist dreigde te gaan met de organisatie. Aangekomen bij het festival was daar echter niets van te merken, en we snelden ons dan ook snel naar binnen.
In de A-Train stond Rowwen Hèze druk te spelen en Lizz Wright opende Chez Ella op een manier die een jazzfestival wel waardig was. Wat een band als Rowwen Hèze op The Hague Jazz te zoeken heeft is ons nog steeds onduidelijk, ondanks dat de tent redelijk afgeladen stond. Een kijkje binnenin was het ons niet waard, want gekleed op jazz wilden we onze kleding niet laten bevlekken door het bij de Limburgse band zo bekende rondvliegende bier.
Curtis Fuller, Pieter Beets Trio en Simon Rigter was in Nina’s Overnight al bij begin afgelast, waardoor vroegkomend publiek geen andere keuze had om naar Lizz Wirght te gaan, of afwachtend rond te hangen op het saaie en stille middenplein. Met de Jazzinvaders als uitvlucht in Glenn’s Blue Note waren we maar wat blij dat het Koorenhuis een aardige programmering had om snel weer de buitenlucht op te zoeken. De Jazzinvaders, de band rondom zangeres Linda Bloemhart kon niet lang bekoren, want speelde niet erg uitdagend. Verveling sloeg op The Hague Jazz Plaza met de Koorenhuis ensembles dan ook snel om in een wat vrolijkere jazzstemming. Gelukkig dat het weet wat beter was dan de afgelopen dagen, hoewel de wind en kou het nog steeds niet tot een jazz-ervaring maakte.
Macy Gray bracht onder anderen Metallica’s ‘Nothing Else Matters’ op haar compleet eigen wijze. Erg verrassend en nogmaals een bewijs dat veel soul- en jazzartiesten tegenwoordig moeten teruggrijpen op de wat populairdere nummers. Dat is dan wel weer een beetje jammer te noemen, want jazz, soul en funk blijven toch aparte genre’s binnen de muziek bekleden. Snel door dus naar Miles’Home waar Dominic Miller een unieke ervaring gaf aan hen die kozen voor het concert van de achtergrondgitarist van Sting. Met Level 42’s Mike Lindup op toetsen waren de kleine 100 man publiek getuige van iets heel speciaals. In een zaal waar de afgelopen dagen nog honderden mensen stonden bij bijvoorbeeld Omar en Bilal zat het overgrote deel van het publiek als kleine kinderen voor het podium, iets wat wel vaker gebeurt als Miller in de een of andere kroeg optreed. Een intiem en emotioneel concert met veel nieuw werk van de meestergitarist, wat oude jazznummers van Sting, wat geintjes tussendoor en een fantastische versie van ‘Love meeting love’, het nummer waar Level 42 begin ’80 mee begon, nog voor ‘Love Games’. Lindup was in topvorm bij zijn eigen nummer, maar ook de rest van de band van Miller was magistraal te noemen, waardoor het optreden tussen alle giganten door wel eens het beste concert van heel The Hague Jazz 2011 genoemd mag worden. In ieder geval voor zover wij weten het enige concert waar ook echt het gehele publiek stil was en aandachtig aan het luisteren was.
Tegenover Miles’ Home speelde vriend van Maxazine, Steffen Morrison. De sympathieke Surinaamse Amsterdammer bracht veel jazz versies van zijn debuutalbum ‘Revealed’, en de verwachtingen waren hoog gespannen. Helemaal waarmaken kon Morrison het niet, het concert was misschien iets te degelijk. Een goed concert, dat moet gezegd worden, maar met weinig uitdaging, waardoor veel mensen halverwege toch nog probeerden in Chez Ella Trijntje Oosterhuis te gaan beluisteren.Degelijk als altijd bracht Oosterhuis vele van haar grote hits ten gehoren, en natuurlijk sloeg ze op the Hague Jazz graag terug op haar cd met muziek van Burt Bacharach.
Morrison was nog maar goed en wel afgelopen en in de A-Train startte de afsluitende act van The Hague Jazz, George Clinton, met Parliament en Funkadellic on stage. Waarempel zonder zijn uitbundige bos regenboogkleurige haar, maar met een vol podium aan begeleiding, startte Dr. Funkenstein een anderhalf uur durend funkspektakel. In navolging van Angie Stone en Omar bracht ook Clinton familie mee het podium op, aangezien Clinton’s kleindochter enkele nette stuks mocht rappen. Het was dan ook iets over twaalven toen een volle A-Train vol van energie werd achtergelaten en in alle rust weer huiswaarts keerde. The Hague Jazz 2011 zat er op, en genoten hebben we, al mag de lokatie volgend jaar ergens anders zijn!
Foto’s (c) 2011 Stephen Hotsma
