De eerste dag van The Hague Jazz 2011 was een dag van aanpassingen. Voor het eerst werd het Jazzfestival gehouden in het Kyocera stadion in Den Haag, voor de meesten bekend als het stadion van ADO Den Haag. De dag opende met Rachelle Ferrell in Chez Ella. De tent was perfect voor de Amerikaanse zangeres, en opende de dag zoals een jazzfestival behoort te zijn. De zangeres, die in haar carrière regelmatig wisselde tussen Jazz, pop en R&B bracht voor The Hague Jazz natuurlijk een groot deel van haar jazz-repertoire, waarvan we nu al tien jaar moeten wachten op nieuw materiaal. Jammer, want van Ferrell hoorden we graag meer.
In zaal Louis’ trad ondertussen het Dr. Lonny Smith trio op. De oude virtuoos maakte er zoals verwacht een swingende mix van jazz en funk van, en ondanks dat het optreden ver weg in de bovenzaal van het Kyocera stadion was, was het dringen geblazen voor een plekje. Voor velen was het trio dan ook het eerste hoogtepunt van de dag, alleen jammer dat het in zo’n kleine zaal was, met dan ook het podium op een rare plek opgesteld.
Dat was dan ook iets wat opviel; de opstelling van de podia was erg verwarrend en onlogisch. In Glenn’s Blue Note en Miles Home waren de podia logisch geplaatst, maar juist in Louis’ en Nina’s Overnight stonden de podia onlogisch dicht bij de toegang. Met grote opstoppingen tot gevolg. Zo ook bij gitaarvirtuoos Andy McKee, de tweede act in Nina’s Overnight. Terwijl massa’s mensen graag zijn optreden wilde bekijken en beluisteren (alle eerste optredens opde podia waren juist gedaan namelijk), kon er amper iemand naar binnen of naar buiten. Terwijl achter in de zaal nog een 200 man konden staan, stopten de 100 man die bij de ingang het podium al tegenkwam de toestroom van vele andere geïnteresseerden. Jammer, want de Youtube-sensatie uit de Verenigde Staten pakte het publiek dat de kans had gekregen naar binnen te geraken direct in met zijn spel en grappen tussen door. Goed, McKee speelde niet volledig eigen werk, maar zijn arrangementen van bijvoorbeeld Tears for Fears en Toto waren bijzonder goed te noemen!
Buiten op de plaza begon Benjamin Herman met zijn Nationaal Jazz Jeugd Orkest aan een optreden waar snel veel publiek op af kwam. De meestersaxofonist pakt voor de gelegenheid eens niet zijn saxofoon ter hand, maar leidde de bigband van jeugdig jazztalent vol vreugd en verve. Als dit de toekomst is, dan is het genieten over een paar jaar! Gelukkigerwijs was dit wederom een grote verrassing op The Hague Jazz, dat daarmee bewijst niet slechts te gaan op de gevestigde namen. Die gevestigde namen stonden wel in Chez Ella en in de A-Train Tent, waar Waylon vlak daarvoor de dag opende met een optreden waarbij het publiek wel genoot, maar waarvan wij toch wat twijfels hadden. Het optreden van de grote doorbraak van nog niet eens zo lang geleden kon niet bekoren, eentonig, en met jazz had het helaas weinig te maken. Maar goed, het publiek genoot, en dat is toch waar het om gaat. Cassandra Wilson in Chez Ella begon wat later dan verwacht, en eigenlijk heel het programma begon wat uit te lopen. De grote naam, waar velen vol verwachting op zaten te wachten, maakte, al dan niet door haar begeleidingsband, van haar optreden een show die de naam jazz waardig was. Goed, Wilson’s talent kwam niet zo goed uit de verf als een ieder misschien verwachtte, maar nogmaals de band was duidelijk waar het jazzpubliek voor kwam. Stuk voor stuk waren de muzikanten van Wilson dragers. Gelukkig maar, want de performance van Wilson zelf viel wat tegen.
Bobby Womack echter maakte voor velen goed wat door het slechter wordende weer in het water dreigde te vallen. Het rijtje successen van Womack spreekt voor zich: James Brown, Sly Stone, Aretha Franklin, Ray Charles, George Clinton, Rick James, Rolling Stones, Dusty Springfield, Santana, Wilson Pickett, Janis Joplin, Stevie Wonder, Rod Stewart, Patti Labelle en natuurlijk Womack & Womack met zijn broer Cecil, en natuurlijk Bobby’s vele solo-albums. Bobby Womack’s optreden in de A-Train was dan ook een drukbezocht optreden waar velen voor gekomen waren, en te zien aan de drukte die nog steeds aan het eind was, was ook niemand teleurgesteld in de geoliede en swingende machine die op het podium stond. Tot blazers toe, Womack maakte er een show van waar nog lang over nagepraat zal worden.
Zo ook met over de show van Bilal, die in Miles’ Home stond. Sowieso een zaal om rekening mee te houden, want eerder op de dag al stond de heerlijke Lefties Soul Connection in de benedenzaal. Met zangeres Michelle David meegenomen gaf de band een show die een flinke swing er in had, en dat was soms ook wel nodig op het festival. De Amsterdamse funk band sprak boekdelen: Het is nog niet zo slecht gesteld met upcomming Nederlands talent. Bilal daarentegen kan geen talent meer worden genoemd. De rapper/zanger werkte al samen met Beyoncé, Common, Jay-Z en Ericah Badu, en het stond dan ook al snel afgeladen vol. Terecht, want Bilal was dan ook een van de hoogtepunten van de eerste dag.
Voor we ons opmaakten voor Grace Jones, de diva die woensdag al een spectaculair voorconcert gaf, kwam het even met bakken uit de hemel. Juist toen was het duidelijk, The Hague Jazz trekt met een buiten-programma meer toe naar grote festivals als Lowlands en Pinkpop, en voor de jazzliefhebber is dat jammer te noemen. Paraplu’s, natgeregend publiek en zelfs wat drassige oversteken maken het jazzfestival er niet gezelliger op. Voor jeugdig rockpubliek maakt het misschien niet uit, maar de doorgewinterde jazz-connaisseur heeft het misschien liever op met wat luxe. Wat voorheen in het congrescentrum nog wel was is door de overstap naar het Kyocera stadion toch duidelijk teniet gedaan. Jammer.
Grace Jones zelf, tsja, die dame heeft heen introductie meer nodig. Haar optreden begon dan wel drie kwartier te laat, maar Chez Ella was dan nog steeds afgeladen vol bij aanvang. La Jones maakte haar reputatie meer dan waar, en gaf het gehele publiek dan ook driemaal waar voor hun geld. Jones zong de sterren van de hemel, en was energieker dan ooit. Op 63-jarige leeftijd gaf de zangeres een show op hoogte, letterlijk en figuurlijk, en hoela-hoepend, dansend en springend ging Jones over het podium om de eerste dag van The Hague Jazz waardig af te sluiten.
Foto’s (c) 2011 Stephen Hotsma
