Hoewel al geroemd voor ze haar gelijknamige debuut-album uitbracht, en ik haar al zag op Festival Mundial en North Sea Jazz, was het voor het eerst sinds de albumrelease dat de Leuvense Sanne Putseys een tournee in ons kikkerlandje deed. Op haar 15e kreeg ze zoals ze zelf zegt “de baard in de keel” en vormde haar stem tot de stem die tot op heden het best omschreven kan worden als een verbeterde versie van Amy Winehouse. De Effenaar stond dan ook afgeladen vol, en een ieder had hoge verwachtingen.
De opening werd gedaan door de 28-jarige Kris Berry. Berry staat komende North Sea Jazz op het podium, en qua stem is dat niet verwonderlijk. Ook haar begeleidingsband is van een niveau dat de Effenaar makkelijk aan kan, en zeker het gitaarspel van Paul Willemsen en de bas van Jet Stevens waren een lust voor het oor. Berry’s stem is verre van onaangenaam, maar op de een of andere manier kwam het niet helemaal aan bij het publiek. Veel rumoer en misschien komt dat ook wel omdat de van oorsprong Curaçaose weinig tot geen contact maakte met het publiek. Verwaand, uit de hoogte, hoe wil je het noemen, maar juist dat duidelijk over het publiek heen kijken was voor velen een reden pas enthousiast te worden bij haar vertrek.
Het moment dat Selah Sue op het toneel verscheen was dan een welkome afwisseling. De net 22-jarige Belgische verscheen timide en verlegen, wat een grote tegenstelling was tot de muzikaal kleinere maar qua ego stukken arroganter overkomende Berry. Selah Sue opende alleen met haar eigen gitaar accoustisch met het gevoelige ‘Mommy’, en in tegenstelling tot het voorprogramma was de zaal in één seconde stil. Selah heeft dan ook een stem die uitnodigt om tot rust te komen.
Na ‘Mommy’ kwam de begeleidingsband ook ten tonele en met het funky ‘Just because I do’ kwam de swing er gelijk in. De lichtshow begon en het podium begon te dansen. De banniers aan de achterkant van het podium kwamen in beeld, en gaven een blik van herkenning voor diegenen die haar cd reeds thuis hebben. Sanne trok haar vestje uit en nam een slokje water om bij te komen en vervolgde dan ook maar met een nummer wat volgende de Belgische de sfeer van het moment het best weer gaf, ‘Fyah Fyah‘. Een en ander had natuurlijk invloed op de zaal en deze kwam dan ook geleidelijk aan los op de ragga. Het publiek werd dan ook meteen uitgenodigd om mee te zingen.
Het hele concert was zoals dan ook als het begon, en als in een soort van trance volgde het publiek de bewegingen en sound van Selah Sue, die naast haar eigen succesnummers als ‘Raggamuffin’ ook teruggreep op bijvoorbeeld Lauren Hill (Lost Ones). Ondanks haar verlegenheid pakte de Belgische het Eindhovense publiek volledig in, en overwon de harten van diegenen die nog niet al voor haar waren gevallen. Het is niet voor niets dat Prince haar al gebruikte als supportact, en om over de verwachtingen vooraf te spreken: die werden voluit overtroffen. Nee, Selah Sue is niet die verbeterde versie van Winehouse; Amy Winehouse is slechts een slap aftreksel van Selah Sue.
Foto’s (c) 2011 Nathalie Bauland
