Als er iemand is die op muziekgebied al zo ongeveer alles heeft gedaan dan is het [[Phil Collins]] wel. Met [[Genesis]] grote dingen gedaan, solo moeilijk te evenaren, duetten, een comeback, musical- en filmmuziek, alles staat inmiddels wel op de C.V. van de vervanger van [[Peter Gabriël]] bij Genesis. Behalve terug in de tijd, de tijd waarin Collins opgroeide. Inderdaad, de hoogtijdagen van de [[Motown]]. Op ‘Going Back’ maakt de door een chronische blessure geplaagde drummer/zanger het hele plaatje totaal, door zijn favoriete Motown-klassiekers op plaat te zetten.
Collins’ eerste studio-album in acht jaar. Acht jaar waarin velen, waaronder hij zelf ook lang, dachten nooit meer een nieuw album van de bedenker van misschien wel ’s werelds bekendste drumroffel te kunnen beluisteren. Maar Collins is terug, 18 nummers lang, met covers van o.a. de [[Temptations]], [[Dusty Springfield]], [[The Supremes]] en [[Smokie Robbinson]]. Waar velen in zijn omgeving het een gewaagde stap vonden, is uiteindelijk iedereen enthousiast over het resultaat. Collins gebruikte op ‘Going Back’ dan ook niemand minder de de befaamde Motown-sessie-muzikanten [[The Funk Brothers]], terug van stal gehaald, en niet zonder succes.
Collins brengt nummers als ‘Papa Was A Rolling Stone’, ‘(Love Is Like A) Heatwave’ en ‘Jimmy Mack’, natuurlijk met het bekende stemgeluid, waar een ieder direct de stem van de inmiddels 59-jarige zanger in herkent. Verwacht je van Collins het zoetsappige of meer rock-geluid, op ‘Going Back” transformeert Collins in een volmaakte Motown-zanger die, mocht hij 20 jaar eerder zijn geboren, een geluid produceert waarbij hij ook in die tijd perfect inpaste. Niet zomaar covers, waarbij men weinig verschil hoort, natuurlijk probeert Collins de nummers te evenaren, stijl-technisch is er weinig vernieuwend, toch produceert Phil een album wat misschien het best omschreven kan worden als een verzameling Motown-klassiekers in een nieuwe afronding.
De arrangementen van o.a. [[Phil Spector]], [[Stevie Wonder]], [[Curtis Mayfield]] en het gouden Motown-trio Holland-Dozier-Holland jr. zijn op ‘Going Back’ zo veel mogelijk in tact gehouden, en misschien is dat toch wel de kracht van dit album. Waar een cover-album doorgaans niet interessant is, wanneer er niets nieuws is te horen, is ‘Going Back’ misschien wel die ene uitzondering op de regel. Collins laat horen heer en meester te zijn in iedere stijl die hij aangrijpt, en heeft voor fans van Phil Collins en voor liefhebbers van echte Motown een album afgeleverd uit het boekje.
Voor wie 18 tracks nog niet genoeg vindt, is er een uitgebreide versie, met zeven extra tracks en Making-Of-DVD, die niet alleen de moeite waard zijn voor de echte die-hard fan. Collins en Motown zijn een gouden combinatie, die zeer zeker een vervolg verdiend. (8/10)
{slide=Luisteren en kopen}
{/slide}
