Dag twee van The Hague Jazz belooft veel goeds, met onder andere [[Wende]], [[Giovanca]], [[Waylon]], [[Kim Hoorweg]] en [[Kraak en Smaak]]. Veel Nederlands talent op de verschillende podia. We beginnen echter met Grammy Award winner [[Wallace Roney]]. Deze Amerikaanse trompettist heeft het vak geleerd van niemand minder dan [[Miles Davis]] en speelde in misschien wel een van de beste jazzformaties ooit: “VSOP” met [[Herbie Hancock]], [[Ron Carter]], [[Tony Williams]] en [[Wayne Shorter]]. Vanavond speelt hij samen met het Metropole Orkest onder leiding van Maria Schneider. Het eerste deel staat in het teken van [[Porgy en Bess]], de bekende klassieke opera van [[Gershwin]] uit 1935. In de jazzmuziek worden diverse stukken nog regelmatig uitgevoerd en zo ook vanavond. De “Chez Ella” zaal zit helaas niet helemaal vol maar het is dan nog redelijk vroeg. Aan de muziek ligt het niet, want de mooie composities worden met veel bezieling gespeeld. Het is jammer dat ik alweer zo snel door moet naar de volgende artiest.
Daar eenmaal aangekomen vergeten we het eerste optreden snel, want Giovanca gaat in de kelder van het World Forum helemaal los. In deze zaal, waar dj Maestro tussen de artiesten door platen draait, zien we een spetterende show van de winnares van de 3FM Serious Talent Award. Ze speelt nummers van haar laatste cd, “While I’m Awake” die duidelijk goed ontvangen worden door het Haagse publiek. Tijdens het eerste nummer “Drop It” staat iedereen mee te dansen en ook de Giovanca zelf danst vrolijk mee.
Ondertussen is Wende Sneijders in “The A Train” begonnen aan haar kunststukje. Ze staat in de grote tent, waar haar muziek zich juist meer leent voor een intieme sfeer. Als ze tijdens een nummer even haar adem inhoud en de muziek ook een intermezzo beleeft is goed hoorbaar hoe het publiek er respectloos doorheen praat. De mooie liedjes van deze artieste verdienen beter! Wende laat zich er echter niet door afleiden en legt juist heel veel gevoel in haar performance.
Voordat ik doorga naar Waylon besluit ik even binnen te lopen bij Kim Hoorweg. Deze 17-jarige jazz zangeres geeft een leuk optreden met gevoel voor humor. Ze oogt ondanks haar hoge stilleto’s als een klein meisje, maar haar stem is krachtig en vol. Niet voor niks trad ze al op met het Metropole orkest en met [[Trijntje Oosterhuis]]. Ook nu weet ze haar luisteraars van begin tot eind te boeien met zelfgeschreven songs die variëren tussen jazz, soul, funk en pop
Volgende stop is dus Waylon. Eigenlijk behoeft deze zanger geen intro meer. Waylon staat wederom op het podium alsof hij nooit anders gedaan heeft, terwijl hij toch echt nog niet zo lang geleden zijn eerste album heeft gemaakt. In april 2010 won hij nog de 3FM Award voor Beste nieuwkomer. Kortom in heel korte tijd is gebleken dat Waylon een echte rasartiest is. Dat laat hij merken ook, hij danst, hij flirt met publiek en pers en poseert gewillig voor een paar foto’s. Zijn muziek lijdt daar geen moment onder, met prachtige soul en rock in zijn stem blaast hij de hele tent omver tijdens zijn nieuwste single, “Happy Song”.
Ik kom nu op een lastig punt tijdens het festival, ik moet een keuze maken uit drie artiesten die vrijwel tegelijk optreden, [[Gino Vanelli]], [[Lou Donaldson]] of [[Sven Hammond Soul]]. Laatstgenoemde is een echte aanrader volgens festival directeur Ruud Wijkniet. Ik heb even de tijd en maak mijn afweging terwijl ik op de trappen een broodje eet en geniet van een dixieland jazzband. Deze geweldige band waarvan ik de naam niet heb terug kunnen vinden zorgt voor grote opstoppingen terwijl ze spelen in de hal. Heerlijke ouderwetse New Orleans jazz. Ik besluit dan echter om toch “gewoon” naar de Canadees Gino Vanelli te gaan. Een goeie keus want ik had hem nooit eerder gezien en het optreden is erg leuk.
De avond loopt daarna alweer op zijn einde. Ik bezoek tot slot nog het laatste optreden in de “Chez Ella” zaal. Hier opende gisteren de Haagse burgemeester het festival en nu sluit Ruud Wijkniet het weer af. Het was een groot succes zo blijkt, voor het eerst in zijn vijfjarige bestaan is het festival op de zaterdagavond helemaal uitverkocht. Aan het eind van het korte toespraakje kondigt hij vol trots de laatste artiest aan, [[Rodger Hodgson]]. Deze Britse zanger/muzikant is natuurlijk bekend van [[Supertramp]] die hij het bekende “Supertramp geluid” meegaf zoals bij de nummers Breakfast in America en Give a Little Bit. Hiervan brengt hij vanavond ook een aantal op karakteristieke wijze ten gehore.
Ondertussen gaat een andere generatie muziekliefhebbers compleet uit z’n dak; Kraak en Smaak hebben plaatsgenomen op de bühne en zijn begonnen aan hun knallende afsluiter van het festival. Deze zaal voelt te klein voor de populaire DJ’s uit Leiden. Het duo wordt aangevuld met nieuwe vocaliste Lex Empress en de hele zaal staat werkelijk op zijn kop.
Terwijl ik naar mijn auto loop concludeer ik dat het een geweldig festival was, maar dat ik vanavond weinig jazz heb gehoord. Afgezien van Wallace Roney was het vooral soul en funk wat er te horen was. Is dit erg? Absoluut niet, want ik heb enkele geweldige shows gezien en genoten van het enthousiasme van alle medewerkers en artiesten.
Foto’s (c) 2010 Stephen Hotsma
