Al sinds jaar en dag houdt Clouseau aan het eind van het jaar een reeks concerten in het Antwerpse Sportpaleis. Zo ook dit jaar, voor het tiende jaar al weer. Ok, wel is waar geen 18 avonden meer zoals enkele jaren geleden, maar aangezien de Belgen hun 100e keer het podium van het sportpaleis betraden (wat dus meer dan 1,5 miljoen bezoekers betekent), blijft de groep ongekend populair. De band begon het concert, dat vanwege oud en nieuw ook op radio en TV werd uitgezonden, met het vrolijke ‘Swentibold’, het land van de legendarische negende eeuwse koning van Lotharingen. Het openingsnummer gaf de toegestroomde fans veel voorwachtingen voor het concert van de jaarwisseling, waar ook de Belgische Idool winnares van 2003 [[Nathalia]] aan toegevoegd was. De band bleek voor Clouseau & Friends slechts één vriendin bereid gevonden te hebben hun concert te begeleiden. Twee pauzes van een half uur, waarin de zangeres het stokje over zou nemen, zouden de band tijdens het drie uur durende concert wat meer adem moeten geven. De momenten waren voor de meeste mensen echter geen afwisseling, maar gelegenheden wat drinken te gaan halen, te plassen, of juist om middernacht naar het (weinige, in vergelijking met Nederland) vuurwerk buiten te gaan kijken. Dat Nathalia reeds twee albums afleverde, enkele [[TMF]]-Awards in de wacht sleepte, en met [[Xander de Buisonjée]] en de [[Pointer Sisters]] tourde, bleek niet uit haar performance. De ene cover na de andere, en ondanks haar eigen enthousiasme, kwam het publiek iedere keer pas los, waneer [[Koen Wouters]] het podium betrad voor een duet. Was het concert anders met twee uur te kort, wilde Clouseau het nieuwe jaar even invieren met familie backstage, het zal nooit bekend worden wat de ware reden was, maar afbraak aan de avond deed het wel.
Clouseau zelf liet het publiek weten waar het voor kwam, de band zorgde voor een opperste feeststemming, waarbij jong en oud geen moment stil kon blijven zitten. Het vierkante podium in het midden van de zaal was misschien wel een noviteit met al die uitlopers, dat een groot doen een derde van de zaal afscheidde van de rest zorgde ervoor dat het podium niets anders was dan een saai, rood-wit podium met omloop, waartussen het publiek kon staan. En deden onder anderen [[Marco Borsato]] en [[Paul de Leeuw]] dat niet ook al bij [[Symfonica in Rosso]]? Wouters leek het allemaal niet te deren, sprong druk op en neer van links naar rechts, hoewel het minder was dan de andere jaren. Zou ook bij Wouters de leeftijd inmiddels parten spelen? Het leek er soms wel even op, want ondanks dat het publiek het niet kon deren, leek het alsof de band een rustiger periode aan heeft gebroken. Ook de nummers die de band ten gehoren bracht leek die mening te versterken, want naast dat de Antwerpenaren maar liefst negen nummers van de nieuwe CD ‘Zij aan Zij‘ ten gehore bracht, was ook de rest van het repertoir ingeruild voor wat andere nummers dan verwacht. Geen publiekslieveling ‘Domino’, niet de grootste hit ‘Daar gaat ze’, en meer van dat soort meezingers waren ingeruild voor de kleinere hits en nummers van het heden. Waar een band dit soort promotie tijdens een clubtour niet zou misstaan, een oudjaarsconcert zou toch meer hits mogen bevatten en minder promotie. Het waren slechts enkele minpuntjes van een concert dat bij tijd en wijle ongeïnspireerd, tam en afgeraffeld leek. Jammer, want 17.000 man had toch de moeite genomen hun oud en nieuw te vieren met Belgisch beste band allertijden in een zaal die doorgaans een betere accoustiek heeft dan ons eigen Rotterdamse [[Ahoy]]. Doorgaans dan toch, want het halveren van de zaal deed het geluid deze keer niet goed. Tenminste niet overal, wat voor verschillende toeschouwers de laatatse deceptie was van 2009.
