Toen we het nieuwe album van [[Mika]] voor onze neus kregen, moesten we even slikken. Was deze CD een album van een groot artiest, of een fan-tekening als hoesje van een CD-rommetje. Het eerste bleek toch het geval, en bleek de cover te zijn van de nieuwe Mika, ontworpen door Mika zelf, zijn zus en Richard Hogg. Goed, de cover moet een lokkertje zijn, de muziek is waar het om gaat. Twee jaar hebben we moeten wachten op het vervolg op [[LiFe in Cartoon Motion]], het succesalbum waar maar liefst zes hits vandaan kwamen. Iets wat doorgaans slechts aan de allergrootsten is voorbehouden. Mika werkte voor dit album samen met producer Greg Wells, die ook Mika’s eerste album produceerde. De nummers van het album werden geschreven in de Olympic Studios, Londen, waar begin vorig jaar mee begonnen werd, tot ze in september naar Los Angeles vlogen, naar de Rocket Carousel Studios, om het album ook op te nemen. Oorspronkelijk zou het album worden uitgebracht onder de naam ‘We Are Golden’, maar na de release van de gelijknamige single wilde Mika het album een nieuwe naam geven, omdat hij graag een wat belachelijkere naam voor zijn album wilde. Misschien dat de cover dan toch wel bij de plaat hoort. Als we het album in z’n geheel bekijken, klinkt Mika als altijd; poppie, speels, jazzy maar toch ook soms ingetogen. Startend met de hit ‘We are golden’ geeft direct de sfeer van het album weer. Mika is iets volwassener geworden, iets serieuzer, maar houdt toch zijn eigen geluid en stijl vast. Ook ‘Blame it on the girls’, track twee van het album laat horen dat Mika geen artiest is die snel de vergetelheid in zal raken. Na een refrein zingt de hele redactie rustigaan mee, en na 2 keer luisteren gaan de armen spontaan de lucht in. Als Mika hiermee een lekker dansbaar nummer heeft willen schrijven is hem dat zeker gelukt. Gaan we verder, komen ook zeer zeker ‘Rain’, de ingetogen ballad ‘I see you’ en ‘Touches you’ (waarmee Mika een perfect [[Wham]]-nummer schreef) in aanmerking om grote hits te worden. ‘The boy who knew too much’ is zeer zeker een album dat hier nog lang op de redactietafel zal blijven liggen, om iedere keer op te zetten waneer iemand wat chaggerijnig binnenkomt. Vrolijkheid gegarandeerd, zeker bij het jaren 20 klinkende ‘Toyboy’. Wij zitten alweer te wachten op het derde album! (7/10)
Deel:
